Er zoemt nogal wat hype rond Girl, de debuutfilm van Lukas Dhont. Het is een drama over Lara, geboren als jongen, die ernaar hunkert als vrouw door het leven te gaan. Ze worstelt nogal met de trage veranderingen van haar lichaam. Ze heeft nog steeds een piemel, haar borsten willen maar niet groeien. Ze wil ook balletdansen en wordt aangenomen op een dansschool. Haar klasgenoten vinden haar maar raar. Dit is al een vrij heftig gegeven, zeker voor een debuut, maar ook vreselijk actueel. Girl raakt precies de zenuw in het genderdebat, door de kijker in het perspectief van een transgender te plaatsen. We volgen Lara naar de therapeut, zien hoe ze hormonen krijgt ingespoten en hoe de omgeving op het proces reageert.
Dat levert erg ontroerend en pijnlijke scènes, toch komt het niet binnen. Ik betrap mijzelf erop dat ik Girl best saai vind. Dit heeft helemaal niets te maken met het onderwerp. Wel de manier waarop het wordt uitgewerkt.
Met name in de eerste helft besef ik dat er vrij weinig gebeurt. Scène na scène na scène na scène kabbelt Girl voort. Er is dat pijnlijke moment waarin de leraar vraagt of er meisjes zijn die bezwaar hebben met Lara in de doucheruimte te staan. De beelden van haar bebloedde tenen en ontstoken genitalia zijn ook erg ongemakkelijk. Net als wanneer zij het middelpunt wordt van spot onder haar medeleerlingen. Maar Lara zelf blijft te veel op een afstand. Ze is een krampachtig gesloten oester die weigert haar parel prijs te geven. Het conflict wat in haar speelt blijft zo te veel in haar hoofd zitten.
Ze is een krampachtig gesloten oester die weigert haar parel prijs te geven.
Pas als ik er achteraf over nadenk, geeft Dhont genoeg hints om Laras innerlijke oorlog te verbeelden. Ze plakt koppig haar piemel weg met tape, wacht ongeduldig af tot eindelijk haar borsten verschijnen. Iedereen in haar omgeving maakt zich zorgen om haar. Ik zou het liefst in het beeld springen en haar door elkaar schudden. Vertel dan verdomme eens wat er door je heen gaat! Misschien dat de oorlog die Lara uitvecht te subtiel voor mij is uitgebeeld. Dat ik het daarom niet echt ervaar.
Ze kropt al haar emoties op tot ze zich in de wel erg dramatische finale overgeeft aan een… verknipte oplossing. Ineens lijkt het publiek wakker te worden en hoor ik geluiden van afschuw om mij heen. Voor mijn gevoel komt Girl dan echt pas op gang. Maar ja, dan is de film alweer bijna afgelopen. Zodra de eindcredits verschijnen pak ik mijn jas en tas en loop de zaal uit. De rest van het publiek blijft zitten. Waarschijnlijk hebben zij de tragedie wel gevoeld.
Lukas Dhont/Viktor Polster en Arieh Worthalter