De rol van Nicholas Cage in Leaving Las Vegas is simpel samen te vatten: hij is een alcoholist die zich gaat dooddrinken. Het is een geaarde rol, zonder bovennatuurlijke of extravagante fratsen. Dit kan mogelijk een reden zijn waarom Cage in deze titel een voor zijn doen ingetogen prestatie geeft. Zijn bekende geschmier (waar ondergetekende trouwens best van houd) breekt nog eens door, verder houdt Cage het rustig. Hij speelt het personage Ben Sanderson, een geknakte ziel die al langer zijn toevlucht zoekt in de alcohol. Zijn werkgever kan hem niet meer handelen en sommeert hem te vertrekken. Ben neemt dan maar het besluit zichzelf dood te drinken. 

In zijn doodstocht komt hij de net zo gebroken prostitueé Sera tegen, die behoorlijk onder de duim wordt gehouden door de gestoorde pooier Yuri. Regisseur Mike Figgis heeft om onbekende redenen de Amerikaanse acteur Julian Sands gekozen voor deze rol. Hij behelpt zich met een overduidelijk accent, doch wordt in het begin al van het toneel gehaald.

De ontmoeting van Sera en Ben geeft Leaving Las Vegas zijn hart en ziel. Nog voor Ben echt van de wereld is gaat hij akkoord met haar samenzijn, maar dan wel op één voorwaarde: zij mag nooit zeggen dat hij moet stoppen. Zij gaat akkoord. Wat volgt is geen vrolijke film. Figgis duwt de twee geliefden door de krochten van de dronkemanshel, waarin Ben steeds verder verwijderd raakt van de realiteit.

Het maakt van Leaving Las Vegas een hallucinante ervaring, alsof je zelf onder invloed bent.

Die dronkemanshel komt fantastisch naar voren in Figgis’ filmstijl. Zo waagt Ben met Sera een gokje in het casino als hij ineens doordraait, herrieschopt en de bewaking hem moet verwijderen. In de volgende scène wordt hij op de bank wakker. Hevig trillend giet hij zich vol met drank, komt naast Sera op bed liggen en vraagt wat er is gebeurd. Sera vertelt het, maar het wordt niet getoond. Bens blackout wordt zo impliciet overgebracht. De opeenvolging van scènes draagt ook bij aan de ervaring van de roes. In het begin is de sequentie nog logisch, zodra Ben in Las Vegas aankomt wordt het steeds associatiever. De rode draad is dat Ben en Sera op geïsoleerde locaties terechtkomen in de woestijn, tot ze volkomen zijn afgesneden van de beschaving. Het maakt van Leaving Las Vegas een hallucinante ervaring, alsof je zelf onder invloed bent.

Figgis heeft de soundtrack volgestopt met door hem gemaakte jazzmuziek. Op de geluidsband klinken croonende zangers en losjes gespeelde sets die de associatieve, geïmproviseerde toon van Leaving Las Vegas onderstrepen. En het contrasteert zo gruwelijk goed met het dramatische verhaal. Het past perfect bij de gemoedstoestand van Ben, die zijn lot omarmt en uitkijkt naar het eind. Daartegenover staat de engelachtige natuur van Sera. Zij weet dat Ben dood wil, maar houdt ook van hem. Zij accepteert zijn zelfverkozen doodstrip maar wil niet alleen achterblijven. Het maakt de finale des te meer hartverscheurend.

Mike Figgis/Nicholas Cage en Elizabeth Shue