Ik herinner mij Grease vooral als viering van de jaren vijftig en als etalagefilm voor John Travolta (die hier bewees echt wel te kunnen acteren). Er zitten ook leuke liedjes tussen (“tell me more, tell me more!”) en de coolheid spat er vanaf. Het begin is sterk: Sandy en Danny, twee middelbare scholieren, worden verliefd op elkaar tijdens de zomer. Terug op school blijken ze schoolgenoten te zijn en is het de vraag hoe sterk hun liefde is. Danny heeft de reputatie van coole gast, Sandy is juist het brave meisje. Gaat dat wel samen?
Grease is een echte feelgoodtitel, de makers willen echter meer met deze musical. Ze gebruiken de bijpersonages om thema’s aan te stippen als ongewenste zwangerschap, tot in hoeverre je je moet aanpassen aan een ander, en hoever je moet of kan gaan in de liefde. Dat klinkt allemaal heel serieus, het pakt nogal oppervlakkig uit. Geen wonder: Grease is geen film die zich leent voor zware gespreksonderwerpen. Neem bijvoorbeeld de zwangerschap. De makers willen hun vingers hier niet echt aan branden en kiezen voor een gemakzuchtige anticlimax. Had het dan sowieso niet verwerkt. Het voelt nu als een halfzachte poging wat diepgang op te zoeken.
Er komen bovendien scènes voorbij die mijn aandacht niet weten vast te houden. De danswedstrijd bijvoorbeeld. Leuk en aardig, wat voegt het eigenlijk toe? Net als wanneer Danny wilt gaan sporten. Oké, hij probeert indruk te maken op Sandy, maar op het eind wordt er toch niets mee gedaan. Waarom is dan de keuze gemaakt deze afslag te nemen? Ik heb niets tegen vermaak, ik blijf het gevoel houden alsof er een geforceerde leuke scène moest komen. De regel “het voegt niets toe” vind ik een verschrikkelijke dooddoener, hier is het wel op zijn plaats.
Deze musical draait uiteindelijk maar om één ding: de romance tussen Danny en Sandy. Hoe voorspelbaar die ook is (gaan ze het wel redden?), dit vormt het hart van Grease. Travoltas charisma werkt als een magneet-hij weet als geen ander hoe hij cool moet overkomen-en Sandy is een perfecte tegenpool. Zij dwingt hem om kwetsbaar te zijn, door hem laat zij juist de teugels vieren. Dat is waar Grease om gaat. Simpel. Het begin en eind van Grease zijn memorabel en er zijn liedjes die iedereen wel door wilt blijven zingen. Maar door heel voorzichtig dieptes te verkennen die toch weer snel worden verlaten, beklijft deze musical niet helemaal.
Randal Kleiser/John Travolta en Olivia Newton-John
Een gedachte over “Grease”