Ik ben de enige bezoeker van Unsane. Letterlijk. Ik zit helemaal in mijn eentje in de filmzaal. Er is volgens mij toch genoeg aandacht aan de film besteed. Of misschien hebben eventuele bioscoopbezoekers wat beters te doen dan in een donkere zaal te zitten. Ik heb alle ruimte en zoek op mijn gemak een comfortabele plaats uit (middelste rij) en geniet van een privévoorstelling. Sawyer Valentini is een jonge vrouw die in het verleden gestalkt is. Ze zit nog steeds niet helemaal goed in haar vel en besluit zich op te geven voor therapie. 

Door miscommunicatie laat ze zich echter vrijwillig opnemen en komt ze tot haar verbijstering haar stalker weer tegen. Als verpleger. Of… toch niet? Sawyer is, zoals we leren uit flashbacks, niet de meest stabiele persoon, het kan heel goed wezen dat alles slechts het resultaat is van een verziekte geest.

Regisseur Steven Soderbergh laat de spanning aangenaam kabbelen en houdt eerst in het midden of Sawyer echt gek is. Tot blijkt wat er echt aan de hand is en het verhaal een uiterst ongeloofwaardige wending neemt. Ik ben best bereid ver mee te gaan in plotverwikkelingen, Unsane gaat op de zenuwen werken. De makers proberen spanning op te bouwen via een kat- en -muisspel tussen Sawyer en haar stalker, het voelt eerder als een geforceerde manier om Sawyer als heldin neer te zetten en de kijker te doen raden naar de afloop. De enige reden dat ik hoop dat Sawyer ongeschonden is weggekomen is omdat ik haar stalker geen overwinning gun.

de film is opgenomen op de iphone 7 met de app filmic pro

Dan is er nog iets wat schuurt aan Unsane. Lange tijd kan ik er de vinger niet opleggen, tijdens een scène met de directrice van de instelling begrijp ik het ineens. De scenaristen hebben een volstrekt onnodig subplot verwerkt in de film waarmee ze stevige kritiek leveren op zorginstellingen en de farmaceutische industrie. De kritiek is ongetwijfeld terecht, in Unsane weet die niet goed zijn plaats te vinden. Het geeft de film een merkwaardig schizofreen karakter en zorgt voor een moeizame spagaat. Ironisch genoeg, als de ontknoping zich aandient, geeft dit wel een gevoel van rechtvaardigheid. 

Een pluspunt is hoe Soderbergh de wereld van Sawyer in beeld brengt. Unsane is helemaal opgenomen met iphones, wat een aparte visuele ervaring oplevert. De camerastandpunten zijn zo ingesteld dat het beeld dan weer verwrongen is, dan weer kaarsrecht, dan weer glashelder, dan weer bedekt met een groezellaag. Dit werkt wel. Als Soderbergh volgende keer een beter script heeft, zou het ook inhoudelijk beter beklijven.

Steven Soderbergh/Claire Foy en Joshua Leonard