The Emoji Film moet wel de meest gehate film van 2017 zijn. Onorigineel, flauw, makkelijk, plat, elk cliché is in elke recensie gebruikt. Ik heb hem helaas gemist in de bioscoop, met de DVD grijp ik naar de herkansing. Want als een film zulke heftige reacties oproept wil ik hem zien. En is hij ook echt zo slecht? De makers zullen niet kans maken op de originaliteitsprijs. En de productplacement is nou niet echt subtiel in de film verwerkt. Maar de haatreacties zijn weer het andere uiterste.
Hoofdpersoon Gene woont in Textopolis, een stad in de telefoon van puber Alex. In Textopolis leven de andere emojis die maar één emotie kunnen uitbeelden. Wanneer Alex zo’n emoji nodig heeft staat iedereen te springen om gekozen te worden. Woorden zijn immers flauw, jongeren communiceren uitsluitend met de gele gezichtjes. Gene wil dolgraag gekozen worden, hij heeft één probleem: er zitten meerdere emoties in hem die allemaal getoond willen worden. Hij is een buitenstaander, een “malfunction”. Om mee te kunnen met de groep moet hij zich laten corrigeren. De vraag is of hij zijn malfunctie zal accepteren of dat hij toch zal kiezen voor de groep.
De boodschap, dat je moet blijven wie je bent, is niet wereldschokkend, maar wel mooi en positief. The Emoji Film maakt een pijnlijke val bij de uitwerking van die boodschap. Zo is het hele drama rondom Gene wat overdreven. Zijn tocht van A naar B voelt erg geforceerd en ondoordacht omdat de oplossing voor Gene’s probleem erg makkelijk blijkt te zijn. Waar is überhaupt het verhaal voor nodig geweest? Het enige wat hij had moeten doen was even zijn wereld verlaten, zelf op zoek moeten gaan naar de hacker en voila. De bijpersonages zijn er met de haren bijgesleept en voegen nauwelijks wat toe aan het verhaal. Ze zijn leuk, dat wel, maar volstrekt overbodig. En het verhaal van de ouders van Gene wordt schandalig afgeraffeld.
The Emoji Film mikt overduidelijk op die jongeren die hun telefoons als heilig voorwerp beschouwen. Alle grappen draaien om smiley’s, Apple, Spotify, verschillende apps, firewalls en meer technologische snufjes. Ik val niet in de beoogde doelgroep, ik heb zeker even gelachen. Vooral de met zichzelf ingenomen High-5 is een bron van vermaak. Net als Smiley. Haar gezicht is permanent bevroren in een grijns en ook als ze kwaad is blijven haar mondhoeken overeind staan. Maya Rudolph heeft er hoorbaar plezier in dit duivelse personage in te spreken. De film is leuk voor het publiek dat niet overschakelt op de cynische recensiemodus en bijhoudt wat er fout is. De rest raad ik aan om het bij de emojis op de telefoon te houden.
Tony Leondis/T.J. Miller en Anna Faris
Heb het gevoel dat het populair is om uitersten te kiezen (zie recent bij Bright), vooral bij dit soort films en het dan als slechtste ooit te bestempelen. En hij was niet super, maar net zoals jij kon ik ook wel van bepaalde momenten genieten.
mee eens. de “sluik” reclame was alles behalve sluik, maar zo tenenkrommend slecht was het niet 😛