Ik heb al wat films gezien van Woody Allen, maar dan wel de titels van na 2000. Tijd voor een inhaalslag. Annie Hall komt uit 1977 en valt het beste te omschrijven als een dramatische komedie. Of een komisch drama. Het zit vol scènes waarin eindeloos wordt geouwehoerd, gesprekken door elkaar lopen en hoofdpersoon Alvy zijn neuroses laat zegevieren. Als dat vermoeiend klinkt, raad ik je aan deze titel over te slaan. Alvy heeft net een stormachtige relatie gehad met Annie en vraagt zich af waar het is misgegaan. Allen geeft ons een fragmentarische, absurdistische puzzel die vol zit met markante personages, verwijzingen naar literatuur en kunst, en uiteraard de sombere levensopvattingen van Alvy.

Natuurlijk moet er ook gelachen worden. Al in de opening, waarin Alvy de kijker toespreekt, is het onmogelijk niet te lachen om zijn hypernerveuze uitstraling. Daarna wisselt Allen kundig de kolder af met drama. Er zijn scènes die eerder ogen als sketches, waarin miscommunicatie en de maniertjes van Allen je ofwel knettergek maken ofwel doen huilen van het lachen. Door doodleuk scènes te onderbreken om schaamteloos commentaar te geven op personages en hun handelingen, geeft hij Annie Hall een onvoorspelbaar karakter mee en een vleugje surrealisme. Daartegenover weet hij te ontroeren in zijn flashbacks naar Annie.

De film heeft voor mij nog een geheim ingrediënt. Het is dan de grote Woody Allen show, zijn tegenspeelster Diane Keaton weet hem moeiteloos te evenaren in spel. Waarschijnlijk omdat ze niet alleen komisch is, maar ook mooi drama kan spelen. De ene keer trekt ze een lade aan tics open, de andere keer houdt ze het weer klein. Er zijn hele mooie intieme scènes als ze samen met Alvy in bed ligt. Het is half donker, Annie rookt een jointje. Geen tics dit keer, eerder een flowerpowermeisje die rustig naast haar vriend in bed ligt. Of als ze Alvy in tranen smeekt om weer een relatie te beginnen. Vergelijk dit met de eerste keer dat ze elkaar voor het eerst ontmoeten en zij op klungelige wijze voorstelt hem een lift aan te bieden. Ze is zo een vrouwelijke versie van Allen, maar dan wel met flink wat meer charisma.

Het is geen film met een duidelijk van A en B en plot is niet echt belangrijk, toch heb ik gesmuld van Annie Hall. Nu nog is het een frisse komedie met een zwaar nerveuze ondertoon.

Woody Allen/Woody Allen en Diane Keaton