Trainspotting, die ene jaren negentig filmklassieker van Danny Boyle, vond ik wel de moeite waard. Geen meesterwerk, geen klassieker, wel gewoon een leuke film. Niks meer, niks minder. Een hele generatie aan filmkijkers dacht daar heel anders over, Trainspotting staat dan ook in menig toplijst vermeld. Dat de verwachtingen hooggespannen waren bij het vervolg, waarin ook de acteurs weer terugkomen, is een understatement.

Trainspotting 2, of T2 zoals het steevast wordt genoemd, pikt de draad twintig jaar na het eerste deel op. Mark Trenton (Ewan McGregor) besluit weer naar zijn geboorteplaats te gaan, waar hij zijn vrienden Simon (Jonny Lee Miller) en Spud (Ewan Bremner) weer tegenkomt. De verhoudingen zijn al gespannen sinds de gebeurtenissen uit deel één, het verhaal krijgt helemaal een explosieve lading als Begbie (Robert Carlyle) uit de gevangenis komt.

De makers hebben in ieder geval ervoor gezorgd dat de sfeer goed aansluit op de huidige tijdsgeest. Waren in Trainspotting nog Iggy Pop zijn “Lust For Life” en Underworld te vinden in de soundtrack, nu overheersen Young Fathers. Ook de social media komen voorbij, zoals Facebook en Instagram. Je zou bijna vergeten dat er nog een verhaal moet worden verteld.

Die zijn er genoeg: Simon wil een sauna starten voor mannen die even willen “ontspannen”, Begbie probeert zijn oude leven met vrouw en zoon op te pakken, Spud probeert wanhopig af te kicken, Mark doolt rond in zijn herinneringen. En toch voelt het alsof T2 een verzameling van wrange sketches is en de film rond het eind zijn focus heeft gevonden. Net als bij diens voorganger lukte het mij niet te zien wat er zo meesterlijk is aan dit drugsuniversum. Misschien moet ik de boeken eens proberen.