2020 was raar. Maar ook in rare tijden blijft het filmkijken en recenseren gewoon doorgaan. Wat zou een filmjunk anders moeten? Ik heb de bioscoop helaas minder bezocht dan gewild. Hopelijk kan ik dat in 2021 inhalen. Tot die tijd zullen ongetwijfeld films verschijnen op Videoland, Netflix en Prime Video. Op die platforms werden juweeltjes en teleurstellingen gepubliceerd, waarvan enkele mijn toplijst hebben gehaald. Ik … Lees verder Het Beste (en meer) van 2020
Voor mijn duizendste recensie wilde ik graag over een nog onbesproken titel schrijven. Maar dat zou dan Entrapment worden, een luchtige actiefilm met Sean Connery en Catherine Zeta-Jones. Pas nadat de eindtitels over het scherm gleden, realiseerde ik mij dat dit de duizendste titel was. Ik wilde iets bijzonders doen. Daarom wil ik het hebben over de film die ik al tientallen keren gezien heb: … Lees verder 1000
Het begin van Il Postino is fantastisch. Mario Ruoppolo zit samen met zijn vader aan tafel en vertelt stamelend dat hij op de vissersboot verkouden moet zijn geworden. Lees verder Il Postino
Waarom schrijf ik? Ik stel mijzelf dagelijks deze vraag. Ik ben behoorlijk productief, schrijf elke doordeweekse dag een filmrecensie. Daar zijn nog wekelijkse blogs bijgekomen. Plus de maandelijkse verhaaltjes voor KAF en sinds recent de stukken voor Fantasize. Het is na drie jaar dagelijks tikken een gewoonte geworden. Een neurotische routine. Een verslaving. Een dag niet geschreven is een dag nutteloos besteed. Ik blijf maar … Lees verder 3 Jaar FilmBekeken
Een tijd geleden kreeg ik een uitnodiging voor de premièrevoorstelling van Capo di Famiglia II. Ik moest daarvoor wel naar Almere afreizen, ik vond het verzoek zo tof dat ik gewoon besloot te gaan. Misschien kon ik nog wat netwerken voor FilmBekeken. Ik moet wel bekennen dat ik nog nooit het eerste deel heb gezien en heel even was ik bang voorkennis te missen. Toen … Lees verder Capo di Famiglia II
Nog sneller dan een afgeschoten vuurpijl is Filmjaar 2019 weggevlogen. Er zaten verrassingen, teleurstellingen en nieuwe favorieten tussen, en ik kon niet meer zoals vorig jaar het maximum van 25 titels aanhouden. De lijst is daarom uitgebreid naar 30. Plus, er zijn nog wat werken die niet in de eindejaarslijst zijn beland, maar wél even in de spotlicht horen te staan. Netflix was flink bezig … Lees verder Het Beste (en Meer) van 2019
Ik heb enige tijd geleden al de documentaire Ring of dreams besproken, maar kon het niet nalaten nog een vertoning in De Balie bij te wonen. Regisseur Willem Baptist en worstelaar Tengkwa zouden na de vertoning namelijk nog komen zitten voor een interview en vragen uit het publiek. Er was merchandise uitgestald, waaronder een imposante verzameling maskers. Reken maar dat ondergetende graag zo’n masker wilde … Lees verder Ring of dreams: nagesprek
Ik kan niet stoppen met zweten. Elk moment verwacht ik een telefoontje van mijn schrijfdocent van de Schrijversvakschool. Ik weet dat de kans van overgaan klein is. Minimaal. Als mijn telefoon trilt neem ik met bonkend hart op. “Fileer mij zachtjes,” zeg ik voor de grap. Hij heeft slecht nieuws. Ik blijf weer zitten, denk ik nog. Nou ja, dan nog maar een jaartje overdoen. … Lees verder 2 Jaar FilmBekeken
De Beveiligers had nadien nog een vraag en antwoord sessie met de regisseuse en twee van de beveiligers uit de documentaire. Een perfecte kans om mijn kaartje af te geven, misschien dat ik de regisseuse kan vragen voor een interview. Tijdens de voorstelling kom ik er echter achter mijn kaartjes thuis te zijn vergeten. Ik kan lastig snel op een briefje mijn sitenaam en mailadres krabbelen en dat afgeven. Ik wil wel een professionele indruk maken. Misschien kan ik wel een sterke vraag stellen en dan nog achteraf wat met haar babbelen. Gewoon een goeie indruk maken. De hele documentaire lang broed ik op een vraag en let zoveel mogelijk op de details. Misschien iets over de filmstijl?
Tijdens de zomerprogrammering van Kriterion werd eenmalig het cultjuweel Birdemic: Shock and Terror vertoond. Natuurlijk moest ik ernaartoe. Het evenaart zo’n beetje het niveau van The Room, met als verschil dat Wiseaus meesterwerk nog een béétje schwung heeft. Om de pijn te verzachten had het personeel een flinke stapel blikjes bier in de zaal geplaatst. Naargelang de film duurde werd de stapel snel kleiner. Terecht. Want zonder alcohol is dit maar lastig vol te houden. Regisseur James Nguyen liet zich inspireren door – wat een verrassing – The Birds, en de ecologische documentaire An Inconvenient Truth van Al Gore.
