Het hoofdmotief van Trois couleurs: blanc is, hoe verrassend, wit. Waar associeer ik deze kleur mee? Ik denk dan aan neutraal. Het is een harde, nietszeggende kleur. Het staat voor passiviteit. Het is de kleur van onschuld, er zit ook een lading onder. Al deze gevoelens passeren de revue in de opvolger van Trois couleurs: bleu. Ik verwachtte dat Julie Delpy op de voorgrond zou … Lees verder Trois couleurs: blanc
Jaren geleden kreeg ik van een date de beroemde kleurentrilogie van Krysztof Kieslowski. Drie Franse films vernoemd naar de kleuren blauw, wit en rood, met in de hoofdrollen Juliette Binoche, Julie Delpy en Irène Jacob. Ik had mijzelf voorgenomen in 2022 meer films buiten de commerciële wereld van Hollywood te kijken en vond dit wel een mooie start. Om te beginnen met Trois couleurs: blue. … Lees verder Trois couleurs: bleu
Ik kan John Travolta niet loskoppelen van zijn rol als boegbeeld van Scientology. Daar heeft hij het zelf naar gemaakt. Waar mogelijk prijst hij L. Ron Hubbards “religie” de hemel in en roept hij dat Hubbards geesteskindje hem heeft geholpen in zijn leven en carrière. Geen wonder dat skeptici in Travolta’s oeuvre soms verwijzingen zien naar Hubbards dubieuze nalatenschap. Phenomenon bijvoorbeeld, een kleine film over … Lees verder Phenomenon
Na te hebben geproefd van Hollywood keerde de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuarón terug naar zijn geboorteland. Hij wilde iets kleins en persoonlijks maken. Het werd het hitsige en sensuele Y tu mamá también. Wildebrassen en boezemvrienden Julio Zapata (Gael Garcia Bernal) en Tenoch Iturbide (Diego Luna) hebben afscheid genomen van hun vriendinnetjes en brengen hun dagen blowend, drinkend en masturberend door. Op een bruiloft ontmoet … Lees verder Y tu mamá también
Penn Badgley, bekend van zijn rollen uit Gossip Girl en You, had naar eigen zeggen de droom om in de huid van Jeff Buckley te kruipen. Niet omdat Badgley zo sterk op hem leek, of zijn feminiene vocalen perfect kon imiteren. Badgley is sinds zijn zeventiende groot fan van de zanger met engelachtig falsetto en voelde dat hij hem goed begreep. Dat kwam goed uit … Lees verder Greetings from Tim Buckley
Inspiratie kan op de meest onverwachte momenten opduiken. Joel en Ethan Coen waren bezig met een scène voor The Hudsucker Proxy, toen een requisiet hen het idee gaf voor The Man Who Wasn’t There. Het moest een ode aan film noir worden, gefilmd in zwartwit, met in de hoofdrol een zwijgende kapper die betrokken raakt bij louche investeringszaakjes, chantage en zelfs moord. De Coens staan … Lees verder The Man Who Wasn’t There
Toen ik voor het eerst over de reputatie van Vertigo hoorde, verwachtte ik een hallucinaire film over hoogtevrees. Hallucinant is de film is zeker, maar niet zoals ik dacht. Naast een dankbaar excuus voor duizelingwekkende effecten, is Vertigo een venijnige thriller waarin realiteit en liefdeswaanzin door elkaar lopen. James Stewart speelt de rol van agent Johnny Ferguson. In het begin achtervolgt hij een dief over … Lees verder Vertigo
Halloween van John Carpenter wordt, terecht, beschouwd als klassieker in het horrorgenre. De nerveuze soundtrack en subtiele griezelsfeer zijn na al die jaren nog steeds ongeëvenaard. We zien toekomstig seriemoordenaar Michael Myers eerst als kind, als hij zijn zus heeft doodgestoken. Daarna gaat zijn gezicht permanent schuil achter het beroemd geworden witte masker. Carpenter heeft Michaels daden nooit opgehelderd omdat hij Michael zag als onverslaanbaar … Lees verder Halloween (2007)
Net voor alle deuren weer dichtgingen had ik nog een filmavondje met mijn beste vrienden. Het dit jaar uitgekomen Willy’s Wonderland, waar ik helemaal niets van afwist, behoorde tot de keuzes van de avond. Schmierkoning Nicolas Cage speelt de hoofdrol. Hij had zijn grillige carrière weer glans gegeven met Pig, wie weet wat hij hier zou doen. Willy’s Wonderland was een kwartiertje bezig toen het … Lees verder Willy’s Wonderland
Joel en Ethan Coen hebben een oeuvre gebouwd op onzinnige situaties en mafketels, met A Serious Man tappen zij uit een ander vaatje. De komedie is er nog steeds, het heeft scherpere tanden en wil graag een hapje van de toeschouwer. De bij vlagen agressieve camerabewegingen van bijvoorbeeld Raising Arizona zijn vervangen door statische beelden die koel het ontrafelende leven van Larry Gopnik (Michael Stuhlbarg) … Lees verder A Serious Man
