Sleep Has Her House, een super obscure kunstfilm die begon als ruim vier uur durende kunstinstallatie en toen terug werd gebracht naar negentig behapbare minuten, werd deze week in het Eye vertoond. De film (voor zover er überhaupt sprake is van een film) opent met de volgende tekst: “The shadows of screams climb beyond the hills. It has happened before. But this will be the last time. The last few sense it, withdrawing deep into the forest. They cry out into the black, as the shadows pass away, into the ground.” Vrolijk stemmende woorden die duiden op naderend onheil. Gevaar dat zich eerder over de heuvels waagde.

Maar dit is dus de laatste keer. Omdat het gevaar zich daarna niet meer vertoond? De destructie onhelstelbaar is? De aardedonkere poëzie schetst een apocalyptisch beeld. Sleep Has Her House is de visuele uitwerking van dit gedicht.

Scott Barley, het creatieve brein achter de verzameling meditatieve beelden, neemt ons mee naar een mistig bos met stromende wateren, een luid spetterende waterval en panikerende paarden. Op dier- en natuurgeluiden na is het stil. Dit majestueuze natuurgebied is onaangeroerd. Woest. Nog niet besmet met menselijke aanwezigheid. Je voelt, als je hier verdwaalt, dan slokt de omgeving je op.

Het duurt even voor Sleep Has Her House en ik op dezelfde golflengte zitten. Starend naar de mystiek getinte beelden die Barley met zijn iPhone heeft opgenomen remt mijn normaal gesproken onophoudelijke stroom aan gedachtes langzaamaan af. De tijd vertraagt. Herrie maakt plaats voor stilte. Ik dwaal door een bos, wetende dat er iets aankomt. De lucht is zwaar. Vol van elektriciteit. Er gaat iets gebeuren.

En dan valt mij iets op.

Is het een bewuste truc van Barley? Speelt hij met optische illusies? Of gaat het om zelfprojectie? Het kan ook liggen aan de meditatieve staat waarin ik glij. Hoe langer ik naar de kalme doch ruwe landschappen staar, hoe meer ik figuren begin te zien. Gezichten. Sprookjeswezens. De onzichtbare bewoners van dit bos? De ziel van Sleep Has Her House?

Ik heb geen idee. Dat maakt ook niets uit. Want daar is de apocalypse. Een aanzwellende storm waarmee Barley Sleep Has Her House naar een betoverende climax brengt. Bliksem kronkelt door de donkere lucht. Donder brult. Wolken vormen tornado’s die de bomen zo ver door laten buigen dat ze zullen breken. Ik krijg het doodsbenauwd van de suizende en gillende wind. De vernietigende natuurelementen doen hun werk. En dan is het afgelopen.

Sleep Has Her House is multi-interpretabel. Voor mij is het de verbeelding van het sublieme. Cinema op zijn puurst en meest trascendentaal. Een meesterwerk.

Als je nieuwsgierig bent geworden, Sleep Has Her House is te koop als digitaal bestand op Barleys website.