Ik wist dat Het Smelt, gebaseerd op Lize Spits warm onthaalde debuutroman uit 2016, over zware thematiek gaat. Dat hoeft een goed verhaal niet in de weg te staan. Toch heb ik daar niet altijd even veel zin in. De film is echter geregisseerd door Veerle Baetens, een meer dan uitstekende actrice die onder meer in het fenomenale The Broken Circle Breakdown speelde. Als zij het de moeite waard vindt om Spits eersteling naar het filmscherm te brengen, dan moet ik Het Smelt sowieso een kans geven. Vind ik. Eva keert terug naar haar geboortedorp en neemt een blok ijs met zich mee.

Dat ijs heeft alles te maken met een raadsel dat Eva in haar tienertijd bedacht. Het hoe en wat zal ik niet verklappen. Alleen dat het samenhangt met een spel die de morele grenzen oprekt. Net zolang tot zich de onvermijdelijke escalatie aandient. Eva en haar twee vrienden Laurens en Tim waren bij die escalatie betrokken.

Het begin van Het Smelt is niet eens zo onaardig, met zijn weerbarstige en onpeilbare toon. Als Baetens Carry Slee-territorium betreedt (theatrale personages en veel ellendige toestanden) gaat het vervelend jeuken. Er is niets mis mee om je personage voor grote beproevingen te zetten, het is allemaal zo weinig doordacht.

De gruwelijke gebeurtenis bijvoorbeeld steunt op wankele en weinig overtuigende motivatie. Als Eva nadien hulp moet hebben keert een vertrouwenspersoon haar bruusk de rug toe. Eerder nog beschouwde zij Eva juist als bonusdochter. Tim en Laurens moeten hitsige puberjongens voorstellen, ik krijg de indruk dat die twee kenmerken van ontluikende psychopathie vertonen. En ik moet geloven dat Eva voor zo’n gestoorde kerel valt? Hoe hebben haar ouders gereageerd?

Het verhaal probeert zich heel erg volwassen en provocerend op te stellen, door zijn broze uitwerking valt alles krakend uit elkaar. De geloofwaardigheid smelt weg en laat ons achter met nietszeggende dramatiek over een jong meisje dat op walgelijke manier van haar onschuld wordt beroofd. Het Smelt is een geforceerde fabricatie die ons heel erg duidelijk wil maken dat de wereld een beerput van oneindige misère is. Alles is diep klote. Punt.

Het allerergste vind ik misschien nog wel de ontknoping. Na alle ontberingen krijg ik deze ijskoude en van empathie verstoken anticlimax voor de kiezen. Geen genade voor Eva, ze moet en zal lijden. Het getuigt, vind ik, van weinig respect naar het personage. En dat met deze thematiek. Niet mijn ding.