Plotseling zag ik Hamilton in IMDBs lijst van 250 beste films staan. Het gaat om de registratie van de musicalopvoering over Alexander Hamilton. Hij was medeverantwoordelijk voor de totstandkoming van het moderne, onafhankelijke Amerika (zie hier voor de details), dus ik vertrouw erop dat hij bij de Amerikaanse geschiedenislessen genoemd wordt. In Nederland is hij volgens mij minder bekend. Ik had nooit van hem gehoord. Lin-Manuel Miranda, een creatief alleskunner, vond dat Hamilton een monument moest hebben.
Hij liet zich inspireren door de kloeke biografie van Ron Chernow en spendeerde zeven jaar aan het schrijven van liedjes en raps voor een heuse musical. Hamilton beleefde zijn première in 2015 en werd direct bedolven onder een prijzenregen. Het was een sensatie, één van de beste musicals ooit. Van de gemengde cast tot aan de swingende muziek (plus nog het boek dat Miranda heeft geschreven), werkelijk alles kon rekenen op unanieme lof.
Ja, technisch gezien zou je de registratie inderdaad een film kunnen noemen. En ik geloof zo dat het om een kwalitatief goede registratie gaat. Maar een plek in die beroemde lijst? Dat vond ik een beetje vreemd. Ach, wie weet zat ik er helemaal naast en had de “film” Hamilton zijn positie dubbel en dwars verdiend.
Wat bleek? Ik zat er inderdaad naast. Godallemachtig, wat zat ik ernaast.
Hamilton is een creatieve wervelwind van tegen elkaar opbotsende stijlen en emoties, een (niet altijd even accurate) geschiedenisles over een man met grootse ideeën en hevig brandende ambities en door die ideeën en hevig brandende ambities blind raakt voor het leven om hem heen. Hamilton barst van de energie en attitude, van spelplezier en liefde voor zijn onderwerp. Bijna drie uur lang staat de cast te knetteren op het podium en wordt Hamilton tot leven gebracht en getoond als een goedbedoelende, ingewikkelde, stijfkoppige en ondoorgrondelijke man.
Ik, de horrorliefhebber, met een voorkeur voor obscure cultfilms die mikken op vervreemding, durf toe te geven dat Hamilton – laagdrempelig, bruisend en spectaculair vermaak zonder de ernst of educatieve waarde van het verhaal uit het oog te verliezen, een familieproductie met aloude bekende thema’s als liefde en vriendschap – een prachtmusical is. Ik heb niet veel met het genre. Mirandas meesterwerk mag zich één van de uitzonderingen noemen.
Hamilton is géén film, wél een fantastische ervaring. Uiteindelijk gaat het daarom. Toch? Dus, zoals ik al aangaf, ik zat ernaast. Die notering is terecht. En had misschien nog iets hoger gemogen.