Je zou het niet zeggen, maar voor mij is The Nanny de ultieme herkijkserie. Het hoort eigenlijk thuis in het genre van de populaire Bouquetreeksen. Een disfunctionele familie accepteert voormalig schoonheidsspecialist Fran Fine als onofficieel gezinslid, zij wordt kindermeisje en valt voor de stijve producer Maxwell Sheffield. Negen seizoenen lang kon het thuiskijkpubliek smullen van de sluimerende liefde tussen Maxwell en Fran, en getuige zijn van het wel en wee binnen dit kleurrijke huishouden, waartoe ook zakenpartner C.C. Babcock en butler Niles behoren.
En over Niles gesproken, hoewel de hoofdrol gespeeld werd door Fran Drescher (en zij de show had bedacht) was hij het die The Nanny een smakelijk venijnig randje gaf. Gespeeld door Daniel Davis is Niles de clown met een ontzettend vals gevoel voor humor.
Hoe vals? Hij heeft de pik op C.C.. Elke gelegenheid om haar te pesten grijpt hij met beide handen aan. Met een strak gezicht maakt hij haar uit voor alles wat je je kan bedenken. De twinkeling in zijn ogen indiceert dat hij de binnenpretjes net voor zichzelf kan houden.
Niemand is trouwens veilig voor zijn scherpe tong. Als iets hem niet zint laat hij dat gerust weten. Een passief agressieve grap hier, een bijdehande opmerking daar… Soms had ik het gevoel dat hij de show naar zich toe trok. Dat niet Drescher maar hij de ster van The Nanny werd. Hij zou met gemak een eigen serie kunnen dragen.
Ook Lauren Lane, jarenlang verantwoordelijk geweest voor C.C., verdient respect. Je zou maar al die jaren zo’n verwerpelijk en treurig personage moeten spelen. Niet dat er überhaupt veel sprake is geweest van karakterontwikkeling in The Nanny, het betekende dat Lane jaar in, jaar uit de krengerigheid van C.C. moest volhouden. Dat is toewijding.
De rest van de cast is prima, maar wel een beetje blue. Alleen van Madeline Zima – die de jongste telg van Maxwells kinderen speelt – weet ik wat ze verder heeft gedaan (Californication, Twin Peaks: The Return). Renée Taylor (als Frans moeder) en Ann Morgan Guilbert (Frans oma) leveren prima komisch spel. De rest… vind ik niet zo heel memorabel. Volgens mij is ook lang niet iedereen doorgegaan met acteren.
Hoe dan ook, The Nanny is een heerlijk voorspelbare serie over de onbereikbare liefde tussen Maxwell en Fran die, hoe kan het ook anders, op het einde bereikt wordt. En er is nog een andere liefde die haastig wordt bezegeld. Niet erg geloofwaardig, maar ach, het was The Nanny ook nooit te doen om geloofwaardigheid. Het is pure wegzwijmel-tv. En ja, daar kan ik ontzettend van genieten. Drescher houdt zich tegenwoordig bezig met heel andere zaken, The Nanny is absoluut haar creatieve erfenis.