Nora, een Koreaanse vrouw, immigreert op jonge leeftijd naar Amerika, neemt jaren later contact op met haar jeugdliefde Jung Hae Sung, de verre afstand is een onoverkomelijke hindernis in hun poging iets van een relatie op te bouwen. Ze ontmoet Arthur, trouwt met hem en ontmoet daarna alsnog Jung. Een driehoeksverhouding waarin taal de grote barrière vormt. Dit is de premisse van Past Lives, een romantisch drama dat zich presenteert als genre-vernieuwend. Had ik hier echt zin in? Aan de andere kant, waarom niet. Het is ook zeker geen slechte film.
Celine Songs regiedebuut is kundig gefilmd en geacteerd, bevat een geweldige openingsscène, genoeg ongemakkelijke momenten die voor de personages niet eens ongemakkelijk bedoeld zijn en sluit af met een uitstekende balans tussen ambiguïteit en een punt. Een prima drama. Niets mis mee.
En toch… Voor een groot deel van het publiek is Past Lives een superromantische film met kleine momenten die het verhaal diepmenselijke toetsen geven. Afgaand op de publieksreacties zal dit “meesterwerk” in veel toplijsten belanden. Dat gaat wat verder dan “een prima drama”.
Natuurlijk hoef ik niet altijd mee te gaan in het enthousiasme van de massa. Evengoed vroeg ik mij af: waarom voelde ik die brille niet? Het antwoord ligt bij Nora, het hoofdpersonage van de liefdestragedie. Het lukt mij niet om een connectie met haar te krijgen.
In tegenstelling tot de aandoenlijke Arthur en ex-jeugdliefde Jung blijft Nora op een afstand, straalt zij iets onverschilligs uit. Ik krijg nauwelijks hoogte van haar gevoelswereld. Moeten wortelen in een vreemd land, het leren van een nieuwe taal, de cultuurshock, het lijkt allemaal van haar af te glijden. Een florerende schrijfcarrière, dat is belangrijk. Maar wat verder? Wat gaat er om in dat hoofd?
Eén scène is tekenend voor haar weerbarstige karakter. Arthur geeft toe best wel angstig te zijn voor de ontmoeting tussen Nora en Jung, bang dat zij hem misschien verlaat. Wat zegt Nora? “Ja, natuurlijk, ik geef mijn leven en werk op voor één of andere kerel.” Die sarcastische reactie past bij haar als personage. Maar is het zo lastig om er nog geruststellende woorden aan toe te voegen? “Zo makkelijk kom je niet van mij af.” Zoiets.
Dat gereserveerde karakter dringt door in de film zelf. En dat is best hinderlijk. Soms biedt Past Lives momenten van warmte en genegenheid. Situaties waarvan ik denk “het kan dus wel.” Als de drie personages samenkomen wordt die koele toon doorbroken. Jammer dat die momenten niet zo heel vaak voorkomen.
Misschien heb ik een andere definitie van “romantisch”. Begrijp ik Nora verkeerd. Of mis ik simpelweg de schoonheid die heel veel anderen wel in Past Lives hebben gezien.
Je kan mij volgen via Facebook en Letterboxd.