Ah, The Addams Family! De macabere familie die eind jaren dertig geïntroduceerd werd in een satirische strip, om vervolgens omarmd te worden door de populaire cultuur. Dankzij de animatieserie op Cartoon Network maakte ik kennis met de gotische levensstijl van de familie en werd ik groot fan van hun bloederige en wrede grappen. Om de familie zelf nog even voor te stellen: Pugsley en Wednesday doen er alles aan elkaar het leven zo zuur mogelijk te maken (en genieten daar intens van). Moederlief Morticia baadt in zwartgallig gemoed, levenspartner Gomez is de trotse pater familias.

En dan heb je nog de kakelende oma-heks, de brommende en torenhoge butler Lurch, en om het familieplaatje af te maken de kale “oom” Fester. Het is mij nooit echt duidelijk geworden of hij vanaf het begin de broer van Gomez moet voorstellen, of dat dat later is bedacht.

De vreemde familie verwierf in de loop der jaren een iconische status. Er moest dus wel een film komen. Barry Sonnenfeld, ook bekend als cameraman van de agressieve komedie Raising Arizona van de gebroeders Coen, mocht met The Addams Family voor het eerst ook regie-taken op zich nemen. Net als de tekenfilmserie waarmee ik ben opgegroeid maakte Sonnenfeld er een duistere komedie van.

Het verhaaltje – iets met oom Fester en een kluis – is niet zo heel belangrijk. Wel wat de film uit wil dragen. Dat het oké is om af te wijken van de maatschappij. Het maakt de Addamsen geen donder uit wie hun buren zijn, iedereen is welkom in hun grote huis vol vreemde gangen en spinnenwebben. Hoe kan het ook anders. Morticia en Gomez representeren zelf de ultieme buitenstaanders. Door iedereen met open armen te ontvangen zeggen ze zoveel als “júllie hebben misschien moeite met ons, wíj hebben geen moeite met jullie.”

Heel veel meer wijsheden heeft The Addams Family niet te bieden. Het grossiert nog in humor die net iets te heftig is voor het jongste publiek. Zo zijn de “spelletjes” die Wednesday en Pugsley met elkaar spelen niet, ehm, heel kindvriendelijk. Liefhebbers van dit soort komische horror (zoals ondergetekende) zullen ervan smullen.

Zo is er een scène waarin de twee kinderen op school een toneelstukje spelen en gebruikmaken van nepbloed. Ze hakken elkaars armen en benen af, het bloed blijft onophoudelijk doorspuiten. Gomez en Morticia kijken vol trots toe hoe hun kinderen elkaar zogenaamd afslachten, het publiek verkeerd in totale shock. Prachtig, die twee totaal tegengestelde reacties.

Zie The Addams Family als een ritje in het spookhuis, waar iedere bocht een nieuw zwart-komisch schrikeffect biedt. Inhoudelijk stelt het verder weinig voor, het is zeker een mooie eerste film met deze familie.