Een kortverhaal geïnspireerd op een echt bestaand dakterras.

“We zitten op haar dakterras en ik denk: dit is het perfecte moment om het te vragen. De situatie is zo mooi, zo vol rust en geluk, het kan niet anders. Ik neem nog een slokje bier, denk na over de juiste woorden en neem dan nog een slokje bier. Zij laat haar hoofd op mijn schouder rusten. Dat doet zij op een meisjesachtige manier die ik erg vertederend vind.

Terwijl de zon langzaamaan wegzakt en de terrassen van de kroegen volstromen zie ik een prachtig schilderij voor mij. Een schilderij waarop wij op het dakterras zitten en kijken naar de ondergaande zon. Misschien had ik moeten leren schilderen in plaats van schrijven. Dat is ook niet makkelijk, schilderen, soms denk ik wel dat ik een betere schilder dan schrijver zou zijn. Belangrijker nu is de vraag.

Beneden lopen mensen voorbij die ongetwijfeld genieten van de zwoele temperaturen. Ik vind de warmte nogal ironisch, want het is oktober. Ik denk niet dat de mensen beneden zich iets van die ironie aantrekken en gewoon blij zijn dat het zo warm is. Ik moet die vraag eens stellen.

“Waar denk je aan?” vraagt zij. Als er een perfect moment is om eindelijk die vraag te stellen, de vraag waar ik zolang over na heb gedacht en die ik veel te lang voor mij uit heb geschoven, dan is het echt nu. “Niets” zeg ik. Ik neem nog een slokje bier en geniet van dit moment op haar dakterras.”

Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.