Ik moet toegeven dat ik inmiddels kwijt ben wat John Wick nog drijft om alles en iedereen kapot te schieten. De kwestie met het hondje uit deel één was toch opgelost? En in het slot van John Wick: Chapter 3 – Parabellum was hij neergeschoten en viel hij van het dak van een hoog gebouw. Diep gekreukeld werd hij toen naar zijn goede vriend Bowery King gebracht. Hij kon nog net zijn middelvinger opsteken. Hoe komt hij dit weer te boven? Hoeveel levens heeft John Wick nog, die inmiddels een legendarische status heeft opgebouwd in de mistige wereld van huurmoordenaars.
In het begin van John Wick: Chapter 4 is nog niets te merken van Johns zware verwondingen. Integendeel. Als je niet beter wist zou je denken dat hij de fysieke ravage van zich af heeft geschud. Pas wanneer John de complete onderwereld achter zich aankrijgt en moet opboksen tegen een oneindige stroom van huurmoordenaars met dollartekens in de ogen, vraag ik mij een beetje af: hoelang is dit nog vol te houden?
Chad Stahelski, de stuntman die vanaf het begin bij de filmreeks als regisseur is betrokken, moet zich dezelfde vragen hebben gesteld. Ik vermoed dat dat grotendeels de toon van John Wick: Chapter 4 heeft bepaald. Waren de eerste films bedoeld om Johns mythe op te bouwen, hier lijkt Stahelski er alles aan te doen om zijn personage te breken. Juist om die reden is dit hoofdstuk ook het ruigste deel uit de serie.
Eigenlijk is John Wick: Chapter 4 één lange aaneenrijging van kunstig gechoreografeerde vechtscènes, waarbij Stahelski alle registers opentrekt. Waar het allemaal goed voor was? Geen idee. Maakt dat iets uit? Zeker niet. Je kijkt deze film voor de pompende soundtrack, welhaast surrealistische actie en het wervelende stuntwerk van Reeves.
Johns uithoudingsvermogen grenst aan het ongelooflijke. De adrenaline moet hem wel overeind houden, de pijn van gescheurde spieren en gebroken botten dempen. Anders is dit onmogelijk. Hij maakt zijn naam van Baba Yaga meer dan waar.
De absolute climax, in mijn ogen het hoogtepunt van deze John Wick, is de scène waarin onze onvermoeibare held de trappen van de Sacre Coeur moet beklimmen, en vijand na vijand na vijand uit de weg ruimt. John wordt van de trappen gegooid, hij krabbelt overeind en blijft maar gaan. Het is een spelletje met als uitdaging het hoogste niveau te bereiken.
Er zat nog genoeg in de tank voor bijna drie uur aaneengesloten actie, hierna is het echt wel gedaan. Je ziet op het einde dat John er klaar mee is. Afgebeuld, bont en blauw, uitgeput, gebroken. Bovendien, hoe ga je dit nog overtreffen, zonder het belachelijk te maken?
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.