Hoe beter de katerige zondagmorgen te begroeten dan met een film die het nietszeggende tot kunst verheft: The Cannonball Run. Het is alweer jaren geleden dat ik deze geschifte autofilm heb gezien. Ik herinner mij negentig minuten aan vermakelijke nonsens, met in de hoofdrollen Burt Reynolds en Dom DeLuise als J.J. McClure en Victor Prinzim, twee boezemvrienden die meedoen aan de Cannonball Run. Illegaal racen door de Amerikaanse straten en woestijnen, als eerste over de finish komen en een toptijd neerzetten.
Om het risico op politiebemoeienis te verminderen kiezen J.J. en Victor als racevoertuig een ambulance. De geloofwaardigheid is compleet met een heuse “dokter” aan boord.
Maar! Er is meer… Roger Moore komt voorbij als zelfgecentreerde gentleman. Dean Martin en Sammy Davis Jr. doen mee als verklede priesters. Jackie Chan debuteert in een Amerikaanse productie (sprekend in zijn moederstaal). En dan zijn er nog meer karakters die op creatieve manier de beruchte race willen winnen. Opgevoerde auto’s, raketaandrijving, je kan het zo gek niet bedenken.
Het is totaal niet serieus te nemen, deze grotemensen-versie van Wacky Races. Dat is ook niet de bedoeling. Juist daarom heb ik The Cannonball Run uitgekozen. Om gewoon even afleiding te hebben, het verstand op min tien te zetten. Het zit vol maffe geluidseffecten, seksgrappen, stereotypes en een stupide superheld. Gewoon lachen om onzin. Niets meer, niets minder.
Het probleem? The Cannonball Run is lang niet zo onderhoudend of grappig als dat ik mij herinner. Als het opwaaiende stof in het kielzog van de racende auto’s is opgetrokken zie ik vooral lucht. Leegte. Waar ging het allemaal nou om? Platte en flauwe onderbroekenlol die destijds misschien nog leuk was. Nu is het gedateerd. Pijnlijk gedateerd.
Gelukkig levert zo’n film ook voldoende schrijfinspiratie op en kan ik fijn losgaan met dit stukje. Toch vind ik het jammer. Ik had gehoopt op iets om het katergevoel te verdrijven. Nu zit ik te zuchten over de wel erg melige en bedenkelijke lolbroekerij. The Cannonball Run is niet in staat het nietszeggende tot kunst te verheffen. Hier is het nietszeggende gewoon nietszeggend.
Gezien de bloopers heeft de cast wel degelijk volop lol gehad bij de opnames. Reynolds en DeLuise gaan helemaal stuk. Leuk voor ze. Ik vind het allemaal een stuk minder grappig. Misschien was ik hier gewoon te nuchter voor. Dat kan ook.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.