Als veelschrijver is R.L. Stine verantwoordelijk voor Goosebumps, een griezelboekenserie voor tieners. Ook nu hij tachtig levensjaren aantikt levert hij trouw nieuwe delen. Zijn boekjes zullen niet alle jonge lezers bekoren, ik was (en ben) dol op de bloederige en zwartkomische verhaaltjes. In de jaren negentig kwam de gelijknamige tv-serie, in 2015 was het tijd voor een bioscoopfilm. Met in de hoofdrol niemand minder dan Jack Black. Als Stine. Aparte castingkeuze. Iedere Stine-fan weet dat Black niet zo op de schrijver lijkt. Totaal niet, eigenlijk.
Stine ziet er nog altijd uit als de in zichzelf gekeerde wandelaar die de nachtelijke uren prefereert voor zijn wandelroute. Black daarentegen is één en al energie, de flamboyante rockster die gillende solo’s uit zijn gitaar perst.
Daarnaast is Goosebumps niet zozeer een verfilming ván de boekjes, maar meer een film óver de boekjes. Het uitgangspunt: wat nu als Stines bedenksels (en dat zijn er nogal wat) tot leven kwamen? Als het dorp waar hij is ingetrokken volstroomt met buitenaardse wezens, zwevende hondjes, een razende sneeuwman en monsterlijk grote insecten? Ik zou het wel weten: één en al chaos. Slachtoffers die aan stukken worden gereten. Veel geschreeuw en geren. Apocalyptische toestanden.
Goosebumps is niet van plan om het al te eng te maken. Sterker nog, gebaseerd op het begin zou ik zeggen dat dit gaat om een humoristische tienerromance. Het duurt even voor de film zijn griezelkant toont. Ik hoopte dat Goosebumps vanaf dat moment los zou gaan, ook dat valt een beetje tegen.
Stine weet hoe hij humor en horror moet balanceren, de film kiest net wat meer voor de humor. Daar waar het in bijvoorbeeld Monster Blood of Beach House nog wel eens grimmig wilde worden, is Goosebumps een gekuiste versie van Stines macabere fantasieën. Die verschrikkelijke sneeuwman en de weerwolf zijn eerder aandoenlijk dan eng. En de bezeten pop – ingesproken door Black – is vooral grappig.
Ik heb geen idee of mijn vermoeden juist is, maar volgens mij waren de producers te huiverig voor echt bloederige toestanden. Dan denk ik ook weer, waarom zou je überhaupt iets van Stine verfilmen? De tv-serie durfde de gruwelen wel aan. Of moest de film per se een breed publiek bereiken, dat daarom is gekozen voor een melige toon? Ook dat is trouwens onzin. Stines gruwelijke horrorboekjes gaan met miljoenen over de toonbank. Er zijn genoeg tieners die het gegriezel aan kunnen.
Wat ironisch genoeg wel weer goed werkt? Black als Stine. Hij overtuigt geen moment als de schrijver zelf maar is wel perfect als zonderlinge en temperamentvolle auteur. Hij geeft de film tanden en compenseert zo de jolige stemming.
Goosebumps is niet slecht. Maar het is te gladgestreken om recht te doen aan Stines oeuvre. Dan te bedenken dat hij zelf nog het script heeft goedgekeurd.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.