De Bellinga’s brengen sinds 2013 hun dagelijks leven in beeld. Fara, Daniël en hun vierkoppige kroost delen via YouTube hun vakantieavonturen, huisklusjes, optredens en nog veel meer. Dat Daniël en Fara de behoefte hebben om zichzelf te filmen, prima. Dat ze ook hun kinderen prominent in beeld brengen, daar heb ik weer een andere mening over. Op zich, zolang de jonkies niet gedwongen worden tot extreme uitdagingen of rare kunstjes, dan is het nog een soort van oké. Denk ik. Maar het gaat mij niet om de vlogs. Het gaat mij om de film die ze vorig jaar hebben gemaakt. De Bellinga’s: Huis op stelten.
De titel zelf klinkt al als een op maat gemaakte grappenfilm voor de allerkleinste. En dat is helemaal prima. Er zijn genoeg films die uitblinken in vermaak voor een piepjong publiek. Die zijn dan verre van perfect, maar zitten wel bomvol creatieve energie, doen hun best om amusement te bieden. Ze zijn aangenaam tijdverdrijf, perfect om de kleintjes even af te leiden. De film van de vloggersfamilie is heel veel, maar zeker geen aangenaam tijdverdrijf.
De Bellinga’s: Huis op stelten is bedoeld om meer volgers te werven voor het YouTube-kanaal. Het valt mij nog mee dat er geen abonneerknop wordt getoond. Het is nep, artificieel, oubollig, gemaakt zonder een grammetje liefde. Als ik op mijn horloge kijk en zie dat er slechts vijf minuten zijn verstreken slaak ik een diepe zucht. Nog ruim een uur aan futloze liedjes, wanhopige komieken, zielloze “acteerprestaties” en grappen die niet eens een flauwe glimlach opwekken.
Als je het mij vraagt houden de Bellinga’s het bij hun vlogs. Niet dat daar creatieve genialiteit vanuit gaat. Maar in die stukjes zit in ieder geval meer authenticiteit. Alhoewel ik de familie er ook van verdenk een pose aan te nemen om zo een soort van herkenbaarheid te construeren. Tegelijkertijd… hoeveel gezinnen regelen een caravan voor hun zoon. Zodat die zijn “eigen plekje” heeft.
Ach, alsof de Bellinga’s wakker liggen over dit soort kritiek. De Bellinga’s: Huis op stelten trok 100.000 bezoekers en was daarom goed voor de Gouden Film. Ik durf te wedden dat hun spaarrekening behoorlijk is gegroeid. En omdat succes verslavend werkt is er uiteraard nog een vervolgfilm.
Op het einde bewijzen de Bellinga’s wel nog gevoel voor humor te hebben. Want wat is het moraal van dit verhaal? Kijk eens minder op je scherm. Deze boodschap is u gebracht door een vloggersfamilie. Hilarisch.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.