Leon en Felix zonderen zich af in een huisje in de bossen om aan hun projecten te werken. Leon is een tijd geleden gedebuteerd en voelt nu de druk om een succesvolle tweede roman af te leveren. Felix is op zoek naar materiaal voor zijn portfolio voor de kunstacademie. Zeker Leon kijkt uit naar de rust. Gewoon even geen gedoe, alleen hij en de honderddertig pagina’s die hij er nog even uit moet tikken. Aangekomen bij het huisje staat er een onaangename verrassing te wachten. Er is een derde logee. Nadja. Dat was niet de bedoeling.
Zuchtend en steunend buigt Leon zich over zijn laptop, terwijl Felix en Nadja de tijd van hun leven hebben. Felix vindt zowaar inspiratie voor zijn portfolio. Leons zelfvertrouwen gaat juist in denderend tempo naar beneden. De sfeer raakt extra verhit als de bossen om hen heen in brand vliegen, en deze bosbranden steeds dichterbij komen. De personages maken zich daar eerst niet zoveel zorgen over. Tot het vuur ze begint in te sluiten.
Roter Himmel is voor mij een film met twee gezichten. Aan de ene kant wordt het gedragen door Leons nukkige bui, zijn verwoede worstelingen met die vermaledijde tweede roman en alle stress die daarbij meespeelt. Hij wil verschrikkelijk graag opnieuw scoren en is bijzonder gevoelig voor kritiek. Als bij iemand anders de creatieve sappen wél gaan stromen – zoals bij Felix – wekt dit Leon pure afgunst op.
Dit maakt van Roter Himmel een komisch-wrang drama, waarvan ik mij ook een beetje afvraag of Christian Petzold Leon niet uitlacht. Kijk dat brok chagrijn eens rondlopen, niet in staat om een beetje plezier te hebben. Hij kaffert iedereen uit, gedraagt zich als een klein kind. Het is dat Leon soms een beetje zelfinzicht toont, anders was hij gereduceerd tot mikpunt van spot.
De andere kant van Roter Himmel is alles wat om Leon heen gebeurt. De bosbranden. De geheimzinnige Nadja. De opbloeiende liefde tussen Felix en strandwacht Devid. Het is mij niet helemaal duidelijk hoe deze zaken zich verhouden tot het leidmotief. Maar Roter Himmel schetst zo wel een vervreemdend en komisch sfeerbeeld waar een sterke schroeigeur uit opstijgt.
Ik krijg bij Roter Himmel een beetje hetzelfde gevoel als bij Undine, ook een film van Petzold. Ook daar liet hij zich ogenschijnlijk leiden door een stroom van associaties, zonder te weten waar die stroom hem naartoe bracht. Vond ik Undine uiteindelijk te dun, Roter Himmel is broeieriger en scherper en weet door de indringende brandlucht beter te blijven hangen. Wat dat betreft neem ik de vage en meanderende inhoud voor lief.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.