Inspiratie kan zomaar aankloppen. Zo zat Amy Holden eens in het pizzarestaurant Mystic Pizza toen zij het idee kreeg voor de gelijknamige film. De geur van versgebakken pizza’s leidde tot een smakelijk drama over Katherine, Daisy en Josefina. Zij werken in het restaurant en hebben te maken met persoonlijke perikelen. Zo valt Josefina flauw bij het altaar (tot grote ontsteltenis van verloofde William), valt Katherine voor de ietwat dubieuze (en veel oudere) Tim en ontmoet Daisy de gesjeesde student Charles.
Net als de populaire pizza’s van het restaurantje biedt Mystic Pizza eigenlijk een heel gewone Italiaanse maaltijd, maar bevat het een geheim ingrediënt voor een onweerstaanbare smaak. Er is sprake van onpretentieus vertelplezier, een momentopname uit het leven van drie jongeren. Mystic Pizza is herkenbaar en voorspelbaar, met net genoeg scherpe saus zodat het niet helemaal verzuipt in gezapigheid.
Het is Mystic Pizza dan ook echt niet te doen om het bakken van iets totaal unieks en verrassends. Met een beetje goede wil kan je wel invullen hoe deze charmante titel afloopt. De film is eerst en vooral de presentatie van een nieuwe groep actrices die hiermee doorbrak.
In het bijzonder Julia Roberts. Met haar grote mond, brede grijns en supersterrenaura had je toen al kunnen zien, die Roberts, daar gaan wij nog veel van zien. Om in de context van de film te blijven zie je hier een populair pizzamerk ontstaan dat overal verkocht ging worden.
Dit wil trouwens niet zeggen dat Mystic Pizza puur en alleen om Roberts gaat. Zeker niet. Annabeth Gish en Lili Taylor zijn net zo fantastisch, al hebben zij meer de uitstraling van karakterspelers die gedijen in kleinschalige arthouseproducties. (Niet dat dit daadwerkelijk zo is, gezien hun resumé, ik associeer die twee gewoon met dat soort filmwerk).
Dan is er nog ander talent dat ons wordt voorgeschoteld. Vincent d’Onofrio als de aandoenlijk en heetgebakerde William. De eerste echte rol van een piepjonge Matt Damon. (Even knipperen en je mist zijn stukje). Nieuwe pizzasmaken die door de jaren heen een diepere kwaliteit hebben ontwikkeld en steeds lekkerder zijn geworden.
Met dank aan het onweerstaanbare recept was Mystic Pizza een knettergroot succes. En door dat succes beleefde het restaurant zelf een grootse doorbraak. Er waren nog plannen voor een vervolg, die kwamen niet verder dan het bakproces. Misschien is dat ook goed zo. Sommige smaken moeten één keer geserveerd worden. Anders lopen ze het risico hun mystieke kwaliteit te verliezen.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.