Ik werd vannacht wakker met de volgende zin: “Er is een huis waar de post niet wordt geopend.” En ik wist, dit is de perfecte start van een Gothisch kortverhaal. Het is beeldend, kernachtig, zet de toon, nodigt uit om verder te lezen. Kortom, ik was er erg tevreden mee. Ik vond het bijna zonde hem uit te breiden met nieuwe regels.

De zin is ook erg kort. En abstract. Waar staat dat huis? Is het een rijtjeswoning, of een statig herenhuis? Wie wonen er? Waarom blijft de postbode langskomen als de poststapel zich ophoopt? Waarom is de post niet geopend? Waar zijn de bewoners bang voor? Is het niet openen van de post een principekwestie, een daad van verzet tegen de buitenwereld?

Er moest meer zijn dan deze eerste zin. Dat kon niet anders.

Hopend op wat inspiratieprikkels schonk ik mijzelf een bodempje whisky in (het is weekend, dan mag het) en kauwde nadenkend op de woorden. Ik had hier iets moois te pakken. Zeker weten. Het moest zich alleen nog laten ontdekken.

“Er is een huis waar de post niet wordt geopend.”…