Waarom moeten films na twee uur van lekkermakerij doodleuk aankondigen dat dit slechts een opzetje was, een preambule naar het vervolg waarin het avontuur wél behoorlijk uit wordt gewerkt? Wat is er zo lastig aan om gewoon een fijn verhaal te vertellen dat op zich nog vervolgd kan worden? De gemiddelde superheldenfilm is hier het schoolvoorbeeld van, het in 2018 verschenen Tomb Raider flikt dit kunstje ook. Het is gebaseerd op het klassieke spelletje met in de hoofdrol schatjager Lara Croft.
Het monstersucces van het spel leidde in de vroege jaren van het nieuwe millennium tot Lara Croft: Tomb Raider, met Angelina Jolie als Lara Croft. Niet iets waarvoor je naar de bioscoop zou gaan. Maar verder best een vermakelijke actiefilm. Na het vervolg bleef het lang stil rondom het iconische personage. Tot 2018 dus, toen Alicia Vikander het stokje over mocht nemen met Tomb Raider.
De film bestaat uit twee delen. Als eerst het verplichte riedeltje waarin Lara Croft wordt geïntroduceerd, dat haar vader is verdwenen tijdens de zoektocht naar een mythische schat… De vertrouwde plot-ingrediënten waarop zoveel genrefilms hun verhaal bouwen, je kent het wel.
Mijn voornaamste probleem met deze aanloop is dat dit om de verfilming van een actiespel gaat. Is het dan echt zo gek dat ik een béétje meer actie verwacht? Dat komt in het tweede deel, waarin Lara op een eiland terechtkomt. Eindelijk kan Vikander de stoere actieheldin spelen. Boosdoeners worden tegen de grond gewerkt en pijl en boog vormen in haar handen een dodelijk wapen.
Oké, volgens mij is de Lara Croft uit de spelletjes assertiever en moet Vikander zich hier nog wat bewijzen als vechtersbaas, ze mag tenminste meer doen dan alleen de suffe puzzeltjes van haar vader oplossen.
Intussen: wanneer begínt het nou eens? Ik heb het dan over het verhaal. Iedereen heeft het over een al dan niet magische tombe en een schimmige organisatie met een wijdverspreid netwerk. Alleen, op het uitleggerige gelul na gebeurt er niet zoveel.
Dat is wat ik bedoel met de opbouw naar een hoogtepunt dat vervolgens niet komt. Het is of Tomb Raider ons lekker zit te maken met oogstrelende beelden en wervelende actie, maar ons eerder een uitgerekte proloog geeft dan een behoorlijk verhaal.
Als Lara Croft in de laatste minuten haar definitieve missie voor ogen krijgt denk ik, “waarom?” Was Tomb Raider puur bedoeld om het personage goed neer te zetten? Was daar echt bijna twee uur voor nodig? Had de eindscène niet naar het begin verplaatst kunnen worden?
Tomb Raider ziet er goed uit en Vikander is perfect als Lara Croft. Jammer genoeg is de film zelf minder overtuigend.
Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.