Gerard Reve sprak (of schreef) ooit de beroemde woorden, “wie anders dan mezelf zou ik moeten herhalen?” Daar moest ik aan denken bij Before Midnight, het derde deel in de Before-trilogie van Richard Linklater. Hij begon de formule in 1995 met Before Sunrise, een romantische praatfilm waarin personages Jesse en Céline elkaar toevallig ontmoeten en de nacht volpraatte. In 2004 was daar Before Sunset. Zelfde recept, scherpere smaak. Dat dan weer wel. Negen jaar later, in 2013, herhaalde Linklater het kunstje met Before Midnight.

Het onwaarschijnlijke koppel is al die tijd bij elkaar gebleven. Jesse heeft nog een zoon uit zijn eerste huwelijk. “Dit is het begin van het einde” zucht Céline naar aanleiding van Jesses voogdijstrijd. Zij vergelijkt de situatie met een bom waarvan de lont is aangestoken. Jesse probeert haar zorgen weg te sussen. Hun relatie zal heus wel standhouden. Toch?

Before Midnight bevat weer fonkelende dialogen vol wijsheden, terloopse terzijdes, scherp commentaar en autobiografisch materiaal. Zo komt Jesses uitspraak over Moby Dick regelrecht van Ethan Hawke zelf. Toch, vergeleken met Before Sunrise en Before Sunset, is de toon volwassener en rijper. Het gaat nu ook over kinderen, ouderschap, opgroeien en loslaten.

De gesprekken beperken zich ook niet meer tussen Jesse en Céline. Tijdens de dinerscène delen twee andere koppels hun opvattingen over leven, liefde en rolpatronen binnen de relationele sfeer. Linklater breekt zo zijn recept open en dwingt zijn botsende tortelduifjes om ook eens buiten hun eigen bubbel te kijken.

Nog een verschil met de eerste twee delen is dat Jesse en Céline in Before Midnight al geruime tijd bij elkaar zijn. De vraag is nu niet meer of er een relatie inzit, maar of hun relatie standhoudt. Kan de fladderende Jesse Célines temperament accepteren? Is Céline in staat om Jesses arrogantie te tolereren?

Als ze in een hotelkamer tot rust willen komen laat Linklater de gevreesde bom ontploffen. Jesse en Céline schelden, schreeuwen, brullen en smijten met verwijten. Ze zoeken toenadering en laten de gemoederen hoog oplopen. Ethan Hawke en Julie Delpy laten zich helemaal gaan, Linklater zorgt voor een perfecte wisselwerking tussen spanning en ontspanning. Het is een minitoneelstuk waarin de jarenlang opgekropte frustraties zich niet langer meer laten onderdrukken.

Ik ben zoveel van de kemphanen gaan houden dat ik ze een mooie afloop gun. Een lang en gelukkig samenzijn met driftige oprispingen. Wat mij betreft mag Linklater zichzelf gerust nog eens herhalen voor een vierde film. Al denk ik ook dat Before Midnight de perfecte afsluiter is. In elk geval het hoogtepunt van een prachtige trilogie.

Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.