Het is een soort van ongeschreven gouden regel dat films hun verhalen zo beeldend mogelijk vertellen. Als je je script zo nodig dicht wil smeren met dialogen moet je maar een toneelstuk schrijven. Natuurlijk zijn er zat regisseurs die hier zich niets van aantrekken. Zo draaide Richard Linklater in 1995 de romantische praatfilm Before Sunrise, waarin de Amerikaanse toerist Jesse en de Francoise Céline samen een paar uur doorbrachten in het romantische halfduister van de Franse hoofdstad. Ze hadden over de liefde, religie, hun leven en nog veel meer, om aan het slot betraand afscheid van elkaar te nemen.
Negen jaar later kwam Linklater met Before Sunset. Jesse heeft een boek geschreven over de wonderlijke nacht en is in Parijs om de roman te promoten. Mag je drie keer raden wie hij daar weer tegenkomt. Ietwat overdonderd door deze onverwachte reünie stelt Jesse aan Céline voor om samen door Parijs te slenteren. Zijn vliegtuig staat klaar om te vertrekken naar de volgende locatie, hij heeft nog wat uren om te vullen. En dus gaan ze de dialoog weer aan.
Het koppel met sterk tegengestelde persoonlijkheden zwerft van plek naar plek en laveert heel vanzelfsprekend tussen de gespreksonderwerpen. Eigenlijk net zoals ze negen jaar geleden ook al deden. Toch is het anders. Jesse heeft nu een gezinnetje, Céline is in een relatie met een oorlogsfotograaf. Ze zijn niet meer de romantische twintigers uit Before Sunrise. De afgelopen jaren heeft ze ouder en cynischer gemaakt. Hun teksten hebben nog wel wat speelse, ze zijn ook scherper en snijden dieper.
Ethan Hawke en Julie Delpy slagen erin hun regels zo te brengen dat Before Sunset een improvisorisch karakter krijgt. Er is duidelijk aan geschaafd om het zo natuurlijk mogelijk te laten klinken. Het schijnt ook dat Hawke en Delpy flink wat eigen ervaringen in de gesprekken hebben verwerkt. Geen wonder dat ze in een associatief discours zitten en langzaamaan meer prijsgeven van hun diepste verlangens en angsten.
Het grootste wonder van Before Sunset is zijn emotionele impact. Er gebeurt zo weinig en er wordt zo losjes in gebabbeld, toch is het een diep doorvoelde film. Ik vermoed omdat Jesse en Céline authentiek zijn, personages die worstelen met hun plek in het leven. En dat komt allemaal tot uiting in die naturalistische dialogen.
Voor Jesse begint richting het einde de tijd te dringen. Hij moet zijn promotietour continueren. Maar hij wuift die zorgen weg. Dat vliegtuig haalt hij heus wel. Eerst nog met Céline wandelen. Haar een liedje horen zingen. Nina Simone opzetten.
En dan komt Linklater met een prachtig onuitgesproken conclusie. Voor het eerst in de krap anderhalf uur dat Before Sunset duurt houden de twee kwebbelaars hun mond. Het is misschien wel de mooiste scène uit dit romantisch drama. En de enige waarin de ongeschreven gouden regel wordt toegepast.
Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.