Soms is de reputatie van een film op voorhand bepaald door een incident tijdens het draaiproces. Of een specifieke scène. Een goed voorbeeld hiervan is Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Nog voor ik één seconde van deze avonturenfilm had gezien wist ik al van het beruchte koelkast-moment. Indiana Jones moet zich beschermen tegen de explosie van een kernbom. Bij zo’n explosie komt nogal wat straling en hitte vrij. Indiana is nog altijd de ultieme ontsnappingskunstenaar die op creatieve manier zijn uitweg weet te vinden. Hoe? Hij verstopt zich in een koelkast.

Die koelkast landt met een plof in het woestijnzand. Zonder een schrammetje of blauwe plekken rolt Indiana uit zijn schuilplek en staart naar de enorme paddenstoelwolk. Hij hoeft naderhand alleen maar gewassen te worden – stel je voor dat hij inderdaad is bestraald – en dat is dat. Dat een huizenblok is weggevaagd maakt niet uit. Waarom verder aandacht besteden aan een atoombom als Indiana een veel belangrijkere missie heeft.  

Hij moet namelijk op pad voor een kristallen schedel. Iets met buitenaardse wezens die lang geleden onze wereld bezochten. Voor zover ik heb begrepen zitten ze nu in een tempel, wachtend tot die schedel weer terug wordt gebracht. En dan gebeurt er van alles waarvan ik denk “waar kíjk ik nou eigenlijk naar?”  

Ik ben nog altijd gek op sciencefiction en dingen die van buiten onze dimensie komen. Maar Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull serveert zijn bovennatuurlijke elementen nogal onbeholpen aan het publiek. “Hier. Aliens. Gewoon ervan genieten en verder je muil houden” lijken de makers te zeggen. Zo werkt het natuurlijk niet. Zonder een beetje interne logica is het als het losse zand waar Indiana langzaam in wegzakt. Hij wordt nog gered door Mutt Williams (een piepjonge Shia LaBeouf). De film zelf bereikt weldegelijk de bodem.  

En ja, ik wéét dat Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull mikt op malligheid die niet zo serieus moet worden genomen. En ik weet ook dat het vooral draait om de band tussen Indiana en Mutt. Maar toch… waarom in godsnaam je film openen met zoiets overweldigends en dan er helemaal niet meer op terugkomen?  

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull maakt zijn bespottelijke reputatie helemaal waar. Als je de scène met de atoombom hebt gezien is dat genoeg. Dit deel benadert geen moment het niveau van zijn voorgangers. Zelfs The Temple of Doom is beter.

Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.