Ik heb zo mijn eigen mening over Sean Connery, de acteur die (film)geschiedenis schreef door als eerste James Bond te spelen. Maar hij was weldegelijk een topspeler. Eentje die meer rollen aankon dan alleen de Britse geheim agent. Dat liet hij onder andere zien in 1989, toen hij in Indiana Jones and The Last Crusade de vader van de archeoloog-avonturiër mocht spelen. Wat blijkt? Trotse Schot Connery en berucht mopperpot Harrison Ford delen een heerlijke chemie. Die twee kunnen kibbelen en grappen maken zonder dat het vervelend wordt.
De film heeft verder weinig nodig om de spankracht vast te houden. Steven Spielbergs beste maatje George Lucas bedacht met Jeffrey Boam en Menno Meyjes (ja ja, wat Nederlands trots) evengoed een verhaal waarin opnieuw de nazi’s het grote gevaar vormen. Zij zitten nu achter de Heilige Graal aan. Inderdaad, de beker waaruit Jezus Christus dronk tijdens het Laatste Avondmaal. Iedereen die eruit drinkt wordt onsterfelijk. Toch wel iets waar de oprukkende Duitse macht (The Last Crusade speelt zich af in 1938) interesse in heeft.
Indiana’s vader, Henry, is zijn leven lang al geobsedeerd door de mythische beker. Als hij tijdens de speurtocht zoekraakt, is Indiana vastbesloten om hem terug te vinden. De beker kan hem weinig schelen. Deze insteek is een flinke verbetering ten opzichte van The Temple of Doom. Vergeet het naamloze dorp en de kostbare steen, Indiana moet nu zijn vader redden. De opzet van The Last Crusade voelt veel urgenter en geïnspireerder dan het duffe “steenverhaal” van zijn voorganger.
Door Henry in het scenario te verwerken krijgt de archeoloog ook een extra laag. Hij is een zoon die hunkert naar vaderliefde en acceptatie. Indiana’s vader is dan weer van mening dat hij die vaderliefde heus wel heeft geschonken, maar dan op zijn eigen manier. Het is een ingewikkelde relatie die nooit het verteltempo in de weg zit en een ukkeltje verdieping biedt.
Vergeleken met The Last Crusade heb ik het gevoel alsof The Temple of Doom op de automatische piloot is gemaakt. Dat er weinig moeite in was gestoken om er écht wat van te maken. De derde missie van Indiana daarentegen is doordrongen van opwinding en spanning, van het gevoel dat er echt iets op het spel staat. De rustpunten geven ons en de personages de kans om tussen de actie door op adem te komen.
Connery kreeg nog de kans om terug te komen in The Kingdom of the Crystal Skull. Toen genoot hij al volop van zijn pensioen en sloeg daarom het aanbod af. Ik zal nog zien of hij daar goed aan heeft gedaan.
Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.