Laat ik de titel Speed 2: Cruise Control eens nader analyseren. Als eerste het woord “Speed”. Engels voor “snelheid”. De ondertitel, “cruise control”, associeer ik dan weer met een auto. Geen idee of het ook echt met auto’s te maken heeft. Ik heb de associatie omdat voorganger Speed zich afspeelde op een bus. Speed 2: Cruise Control impliceert in elk geval vaart. Dat het gaspedaal flink in wordt getrapt. Er sprake is van hoge tijdsdruk en er staat nogal wat op het spel. Precies daarom vind ik het zo vervreemdend dat Speed 2: Cruise Control een gigantische boot heeft uitgekozen als locatie.

Ik geloof echt wel dat een boot in de hogere versnelling kan. Maar het ziet er een stuk logger en trager uit dan een bus. Keanu Reeves had ook zijn bedenkingen en weigerde beleefd om in te stappen. Prima, zeiden de producenten. Dan kiezen we wel Jason Patric. Dan gaat hij wel met Sandra Bullock aan boord van de cruiser en mag hij het opnemen tegen Willem Dafoe, die ditmaal de schurk van het verhaal speelt.  

Theoretisch gezien, dit had ergens nog wel kunnen werken. Patric brengt een heel andere energie met zich mee (zeg wat je wil over Reeves, hij kan een verdraaid intense indruk maken) hij is nog altijd prima als de held die de dag redt. En wie weet wat voor duivelse plannen Dafoe heeft gesmeed om de cruiser in gevaar te brengen. Misschien neemt hij het schip wel over, stuurt hij alles en iedereen naar stormachtige wateren. Of creëert hij een gigantische waterkolk (hé, in deze wereld is alles mogelijk) waar de cruiser in dreigt te worden gezogen.  

Ik wil maar zeggen, met een beetje verbeelding kan je het echt wel spannend maken. Ook met zo’n enorm schip. Alleen, waarom creatief aan de slag met een nieuw idee als je net zo goed het kunstje uit deel één kan herhalen? En uit kan rekken tot ruim twee uur?  

Ook dat hoeft een geslaagde film niet per se in de weg te staan. Maar Speed 2: Cruise Control is frustrerend leeg. Zielloos. Duidelijk meer geïnteresseerd in cashen dan het vertellen van een goed verhaal. Er gebeurt niets. De acteurs moeten het doen met personages waar geen leven in zit. Bullock is het leeghoofdige vriendinnetje, Patric rent heldhaftig van hot naar her en Dafoe houdt zich bezig met bloedzuigers. Speed 2: Cruise Control is een dodelijk saaie vaartocht die zich moeizaam naar de onnodig uitgerekte finale sleept.  

Nine Inch Nails heeft ooit het nummer Copy Of A geschreven, waarin Trent Reznor de volgende regels zingt: “I am just a copy of a copy of a copy/Everything I say has become before/Assembled into something into something into something” Dat verwoordt exact hoe ik denk over Speed 2: Cruise Control. Een haastig opgenomen, slappe kopie dat tot “iets” in elkaar is geflanst.

Ik blijf er ook bij dat het decor ongelukkig is gekozen. Een bom in de bus is toch spannender dan een cruiser vol vakantievierende passagiers.

Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.