Barbie is populair. Dan heb ik het niet zozeer over de speelgoedpop die sinds 1959 miljarden meisjesharten heeft veroverd, maar over de film die Greta Gerwig schreef en regisseerde. Toen ik hoorde over deze filmplannen reageerde ik vrij sceptisch. Dit zou zeker een schaamteloze reclame voor de pop worden. Aan de andere kant, Gerwig is niet de eerste de beste regisseuse. Margot Robbie zou bovendien in de plastic huid van Barbie kruipen. Ryan Gosling tekende voor Ken en verkondigde dat dit het beste script was dat hij ooit had gelezen.
Bijna direct na uitkomst ontplofte Barbie tot een monsterhype. Iedereen die Gerwigs snoeproze komedie bezoekt trekt roze kleren aan en gaat op de foto met de wereldberoemde pop. Mijn zusjes, zwager en ik togen afgelopen weekend naar de FilmHallen om de hype mee te maken.
Gerwig neemt ons mee naar Barbieland, een perfecte wereld waar de Barbies regeren. De Kens mogen er ook zijn. En daar houdt het ook wel een beetje voor ze op. De hoogste functies zijn voor de Barbies, de Kens mogen zich vermaken op het strand. De rolverdeling krijgt een behoorlijke knauw als Barbie (Robbie) en Ken (Gosling) noodgedwongen naar de echte wereld moeten reizen.
In deze wereld, zo komt het kleurrijke duo er gauw achter, is het de man die regeert. En dat bevalt Ken wel. Terug in Barbieland introduceert hij het patriarchaat aan zijn kameraden. Met alle gevolgen van dien. De Barbies verliezen hun eigen wil en gedragen zich als volgzame, niet al te snuggere vrouwen die hun Kens met alle liefde bedienen.
Barbie gebruikt een wat hectisch plot (beste script ooit, ja ja…) voor een chaotische komedie die ik bij vlagen zou omschrijven als hysterisch. Denk aan het lieflijke van de pop en combineer dat met sarcastische grappen en uitbundige slapstick. Verwacht ook flinke knipogen naar Mattel (dat ze dit goed hebben gekeurd…) en de film zelf. Gerwig houdt flink de vaart erin, cast een ex WWE-ster als zeemeerman en geeft ons aanstekelijke liedjes en dansscènes.
Intussen maakt Barbie zich druk over existentialistische kwesties. De echte wereld heeft de afgelopen tijd een stevige mening over haar gevormd. Heeft zij het feminisme verder geholpen? Of juist in de weg gestaan? Wat is haar functie nog, nu meisjes nauwelijks naar haar omkijken? Opmerkelijk scherpe vragen voor een film die zich presenteert als knuffelig familievermaak.
Kwaadaardige tongen roepen nog dat Barbie er puur opuit is om de man belachelijk te maken. Het valt niet te ontkennen dat Barbie het patriarchaat inderdaad met de nodige humor benadert. Maar als de orde in Barbieland is teruggekeerd stelt Barbie voor om wat minder “meidenavonden” te organiseren. De Kens hebben ook hun ruimte nodig. En misschien moet Ken ook eens nadenken wie híj is zonder Barbie.
Ik heb mij als man geen enkele keer beledigd gevoeld en volop genoten van deze hyperactieve, zuurstokroze komedie. De populariteit van Barbie is zeer terecht. Trek je mooiste roze kleren aan en ga het zelf zien.
Ik ben ook te volgen via Letterboxd.