Er was een tijd vóór Johnny Depp als een bijdehande piraat door het scherm huppelde. Een tijd waarin hij meer bekend stond als goeie, hardwerkende acteur dan als een naam die garant stond voor gevulde bioscoopzalen. Eén van de films uit die periode was het vergeetbare The Astronaut’s Wife, een sciencefictionthriller die vrolijk leentjebuur speelde bij horrorklassieker Rosemary’s Baby. In plaats van heksen is nu een vaag buitenaardse wezen de grote boosdoener. Depp is astronaut Spencer Armacost, die tijdens zijn laatste missie twee minuten lang het radiocontact met de aarde verliest.

Wat er precies gebeurt blijft onduidelijk. Alleen dat er sprake is van een heftig incident. Spencers vrouw, Jillian, is opgelucht als haar man weer veilig op aarde terugkeert. Maar er klopt iets niet. Waarom wil Spencer niets vertellen over wat er in de ruimte is voorgevallen? En waarom luistert hij zo graag naar de ruis op de radio? Als Jillian zwanger wordt groeit haar achterdocht. Heeft zij gelijk en is er iets mis met Spencer? Of is haar paranoia een teken van psychologische problemen?

Dat regisseur en schrijver Rand Ravich zo opzichtig inspiratie opdoet bij Rosemary’s Baby is geen probleem. Veel inmiddels klassieke films hebben op de schouders van beroemde voorgangers gestaan. Maar met alleen afkijken kom je er natuurlijk niet. Je moet een eigen smoel hebben. Een identiteit. Wat heeft de film zelf nog te zeggen, toe te voegen aan het bestaande materiaal?  

Ik heb zo mijn eigen mening over het griezelverhaal van Ira Levin, waarin een jonge zwangere vrouw slachtoffer wordt van een krankzinnig complot, het ging wel ergens over. Heksen. Occultisme. Misogynie. Leven in de grote stad. The Astronaut’s Wife gaat over een buitenaards wezen dat zich voort wil planten. Ja. Spannend. Maar ook nogal plat. Het biedt niets wat we niet eerder gezien hebben, komt niet met een eigen perspectief.

Ravich zet nog vol in op de paranoia die zo kenmerkend was voor Rosemary’s Baby, zonder eigen stem wordt het al snel wankel. Duf. Er zijn vooral clichés met een halfslachtige uitwerking. Geef eens een beetje meer informatie over dat vreemde incident in de ruimte. Waarom, uitgerekend toen, liet dat buitenaardse wezen zich zien? Om welke reden koos het Spencer als gastheer? En kom alsjeblieft niet aanzetten met het slappe excuus dat Spencer een “Amerikaanse held” is.

Volgens mij zou het veel beter hebben gewerkt als een koortstroom van Jillian. Dat zij door de traumatische ervaring overtuigd is van buitenaards leven in Spencer. Het zorgt op zijn minst voor ambiguïteit. Helaas had Ravich andere ideeën.

Een paar jaar na het mislukte The Astronaut’s Wife speelde Depp de hoofdrol in het piratenspektakel Pirates of the Carribean en schreef hij filmgeschiedenis. Van een vergeetbare sciencefictionthriller naar een succesvolle franchise. Het kan vreemd verkeren in filmland.

Ik ben ook te volgen via Letterboxd.