Elizabeth Short was een jong meisje dat in 1947 gruwelijk werd toegetakeld en vermoord. Ze kreeg de bijnaam The Black Dahlia en sindsdien houdt de zaak de gemoederen flink bezig. Dat is te danken aan de wreedheid van de moord en de mistige theorieën die eromheen hangen. Er zijn vermoedens over de identiteit van de dader, de moordenaar is nooit opgepakt. Schrijver James Ellroy, toen nog een tiener, raakte zwaar geobsedeerd door de moordzaak en schreef er een boek over. Toen er in de late jaren negentig plannen kwamen om het boek te verfilmen, zou eerst David Fincher gaan regisseren.
Omdat hij niet de middelen kreeg om de film te maken die hij voor ogen had trok hij zich terug. Jaren later, in 2006, stapte Brian de Palma in de regiestoel. Josh Hartnett was al vanaf het begin bij het project betrokken, Aaron Eckhart en Scarlett Johansson sloten zich bij hem aan. Namen die stonden voor kwaliteit. Dat moest wel iets moois opleveren.
Hartnett en Eckhart zijn Dwight “Bucky” Bleichart en Lee Blanchard, twee goed bevriende agenten. Johansson is Kay Lake, de vriendin van Lee. Er ontstaat een aparte driehoeksrelatie, waarbij het de vraag is wanneer Kay en Dwight in elkaars armen vallen. Zoiets kan wel mooi drama opleveren. Maar de Palma zoomt zo sterk in op deze drie personages dat ik mij een beetje afvraag waar Short blijft.
Ze is niet helemaal afwezig. We zien hoe haar lichaam wordt gevonden. De pers schrijft uitgebreid over de zaak. Lee bijt zich zo stevig vast in het dossier dat hij eraan onderdoor gaat. Toch lijkt Short een bij-personage die tussen de overigens intriges is gepropt. Ze wordt naar de achtergrond geduwd door Dwight, Lee en Kay, die zo hun eigen besognes hebben. Bijzonder toch, voor een film die nota bene naar haar is vernoemd.
The Black Dahlia heeft nog een ander, ernstiger probleem: over stilering. Denk aan lange shots die door gangen glijden, trappen vol schaduwen, een sterk vertraagde val… Alleen de splitscreen ontbreekt. The Black Dahlia voelt in alles als een overdadige stijloefening die akelig dicht tegen de parodie aan schuurt. Had de Palma soms een komedie in gedachte? Wilde hij het genre belachelijk maken? Het toch al zwaar gekunstelde verhaal smoren met zijn typische regie? Daar is hij zeker in gelukt.
In de allerlaatste scènes wordt verduidelijkt hoe Short aan haar einde kwam. Een complexe en bizarre apotheose die in een paar minuten wordt afgeraffeld. Het hoe, wat, wie en waarom is mij nog steeds onduidelijk en ik vraag mij af of de Palma het zelf wel begreep. Vermoedelijk is hij gewoon gaan filmen en hoopte hij op het beste.
Echt slecht kan ik The Black Dahlia niet noemen, goed vind ik hem ook niet. De film doet in ieder geval geen recht aan de beruchte moordzaak uit 1947. Met meer oog voor het verhaal en het lot van Short had dit een misdaadklassieker kunnen zijn.
Ik ben ook te volgen via Letterboxd.