Er is al zoveel gezegd en geschreven over The Sopranos (op Game of Thrones na misschien de meest bekroonde serie ooit) dat ik mij een beetje afvraag, waarom er nog een bespreking over tikken? Wat nog toe te voegen aan de superlatieven? Hoeveel lof kan ik nog toeschrijven aan de nalatenschap van James Gandolfini, die met Tony Soprano een onvergetelijk personage naar miljoenen tv-schermen bracht? Aan de andere kant heb ik wel uren geïnvesteerd met kijken naar de waanzinnige soapopera die vertelde over het wel en wee van maffiabaas Tony en zijn familie.
Dan ga ik er iets over zeggen ook. Tony worstelt met stevige paniekaanvallen. Om hier eens iets aan te doen gaat hij, met veel tegenzin, in therapie. Tijdens sessies met Jennifer Melfi stort hij, ook met frisse tegenzin, zijn hart uit. Niet te veel natuurlijk. Het blijven illegale zaken waar Tony zich mee bezighoudt.
Alhoewel hij sceptisch staat tegenover de therapie deelt hij steeds meer intieme details over zijn persoonlijke leven. Hij pelt zijn dikke huid weg, laat gaandeweg meer van zichzelf zien. Wat blijkt? De gangster is ook maar een mens. Een man die de demonen in zijn kop niet langer kan negeren, hoeveel drank, drugs en minnaressen hij ook gebruikt.
The Sopranos geeft ons een kijkje in de brute en vunzige gedachtes van een man die noodgedwongen “zaken” en familie gescheiden houdt. Aan de ene kant heb je de groep van bij elkaar geraapte rouwdouwers die trouw iedere stap van hun baas volgen. Daartegenover heb je Tony’s misantropische zoon Anthony Junior, die aanhoudend zucht en steunt over hoe verrot de wereld is, en Tony’s meer opgeruimde dochter Meadow, die zich in wil zetten voor een betere maatschappij.
Hoe die twee uitersten van Tony’s leven zich tot elkaar verhouden zet The Sopranos onder hoogspanning. Zullen zoon en dochter evengoed betrokken raken in het universum van afpersing en bloedvergieten? Anthony Junior lijkt even voor hetzelfde pad te kiezen maar blijkt te gevoelig. En Meadow gaat juist de kant van het recht op. Misschien worden zij juist “bijkomende schade” als gevolg van Tony’s acties. En wie van zijn volgelingen zullen de eindstreep halen?
De cast is fenomenaal. Natuurlijk heb je voorop Gandolfini. Maar er is daar ook de immer charmante Steven van Zandt (gitaarspeler met Bruce Springsteen) als Tony’s loyale sidekick Silvio. Michael Imperioli speelt Tony’s heetgebakerde neef Christopher. Drea de Matteo is Christophers verloofde Adriana. Aida Turturro komt opdraven als de theatrale Janice. En zo kan ik nog veel meer namen opnoemen.
Wat nog meer te benoemen… Hoe de personages de toon en verloop van de episodes bepalen. De akelig dunne lijn tussen goed en slecht die gedurende de serie steeds brozer wordt. Hoe je meeleeft met een sociopaat, maar wel weer gepassioneerde haat opbouwt voor een andere gek.
En, ook dat kan niet ongenoemd blijven: dat vermaledijde einde. Er zijn al zoveel theorieën en interpretaties op losgelaten. Terwijl het allerlaatste beeld simpel te duiden is: het eindigt. Punt.
Ik ben ook te volgen via letterboxd, dé filmapp voor de filmliefhebber.