Zes broers brengen hun tijd door met het imiteren van beroemde filmscènes. Decors en kostuums zijn handgemaakt, voor de rest vertrouwen de amateurspelers op hun enthousiasme. Dat klinkt als de samenvatting van een eigengereid komisch drama (of dramatische komedie), toch? Misschien iets wat Michel Gondry zou kunnen verzinnen. Maar de jongens bestaan echt. In de documentaire The Wolfpack laat Crystal Moselle zien hoe de gebroeders Angulo hun eigen universum hebben gecreëerd. Het heeft iets aandoenlijks, hoe ze Reservoir Dogs, Pulp Fiction of The Dark Knight naspelen.
Ach, elke familie heeft zo zijn eigen rituelen, nietwaar? Alleen vraag ik mij dan een beetje af, waarom juist het imiteren van filmscènes? Dromen de zes broers van een toekomst voor de camera? Willen zij per se naar Hollywood? Als Moselle verder inzoomt op de familiegeschiedenis ontvouwt zich een bizar drama.
De vader beschouwde zichzelf als leider met de grote “L” en wilde samen met zijn geliefde een soort eigen stam stichten. Eerst moesten er zoveel mogelijk kinderen komen. Daarna zou de familie naar Scandinavië verhuizen en daar een idyllisch leven in de natuur opbouwen. Omdat er ook zoiets is als de realiteit die zich lang niet altijd iets aantrekt van goedbedoelende initiatieven, bleef het gezin met zes kinderen in een krap appartement hangen.
Vader en moeder waren ervan overtuigd dat de buitenwereld vol boosaardige types was en hielden hun zeskoppige kroost angstvallig binnen. Vader regeerde met ijzeren vuist, moeder liet de tirannie stilletjes toe. En zo groeiden de kinderen op. Zonder enkel contact met de buitenwereld. Aangewezen op zichzelf. En elkaar. En de duizenden films die vader kennelijk in bezit had. Ja. Als je toch geen kant op kan, waarom dan niet die films kijken? Om ze vervolgens na te spelen?
De vader zit erbij en kijkt ernaar, wijn drinkend en schouder ophalend. Het is niet gegaan zoals hij het voor zich zag. Ze zijn slachtoffers van de omstandigheden. De moeder doet alles om er het beste van te maken, maar kan niet voorkomen dat de onderlinge relaties onherstelbaar beschadigd raken.
The Wolfpack zal ongetwijfeld vragen oproepen, persoonlijk had ik dat niet zo. Ten eerste, er wordt een prachtig en uniek verhaal verteld. In dat geval ben ik minder geneigd om met mijn wenkbrauwen te fronsen. Ten tweede, dit is wat ik zie: een gezin dat leeft in een krap, benauwd appartement, waar zich ongetwijfeld een broeipotje van onderlinge frustraties heeft opgebouwd. Ik voel claustrofobie, permanente paranoia en wonden die nooit zijn genezen.
Wat ik wil zeggen is, vergeet het geloofwaardigheidsgehalte. Of dat Moselle nog dieper in de materie had kunnen duiken. The Wolfpack is het sfeerbeeld van een zwaar dysfunctionele familie dat elkaar, wonderbaarlijk genoeg, nog niet de hersens in heeft geslagen.
Ik ben ook te volgen via letterboxd, dé filmapp voor de filmliefhebber.
Regie: Crystal Moselle