Welkom in Asteroid City. Dit fictieve woestijndorpje, ontstaan in de typemachine van de legendarische schrijver Conrad Earp, is de plek van Wes Andersons kleurrijke komedie Asteroid City. Onder leiding van de gastheer (gespeeld door Bryan Cranston, mocht je je afvragen waar de meesteracteur uit Breaking Bad is gebleven) worden wij, de kijkers, meegenomen op een bijzondere reis. Asteroid City is namelijk ook de titel van het toneelstuk waarin het woestijndorpje de achtergrond vormt. De gastheer neemt ons mee door zowel het toneelstuk zelf als door de totstandkoming van Conrad Earps hersenspinsels.
Beelden van het stuk worden afgewisseld met geinige anekdotes over de acteurs, de regisseur en de schrijver. Maar als Asteroid City een opvoering is, hoe komt het dan dat wij, het publiek, alles aanschouwen via strategisch geplaatste camera’s? Kijken wij dan naar een opgenomen versie van het toneelstuk? Mocht dit je kop al doen kraken, het wordt nog veel leuker.
Eeuwen geleden stortte er in dit dorpje een meteoriet neer. Tegenwoordig is het brok ruimtesteen bedoeld om toeristen te lokken. Maar dan verschijnt er een aandoenlijk ruimtewezen (Jeff Goldblum, die zelf zo’n twee seconden in beeld komt en zich afvraagt wat nou de betekenis van dat ruimtewezen is) die de meteoriet meeneemt. En hem later weer teruggeeft.
Heeft Anderson soms nog iets te vertellen achter de beelden vol pasteltinten, onderkoelde humor en personages met ingehouden emoties? Is Asteroid City dan meer dan een plagerige kietelkomedie? Moeten wij achter de precies geconstrueerde decors nog een glimp van diepgaandere lagen opvangen? Ik zou bijna denken van wel. Waarom zou Anderson anders niet alleen de lachspieren maar ook de hersens prikkelen?
Tegelijkertijd heb ik het sterke vermoeden dat Anderson juist het tegenovergestelde doet en met Asteroid City levensvragen belachelijk maakt. Dat buitenaardse wezen ziet er zo heerlijk aandoenlijk uit en krijgt zo weinig ruimte (waar kom het überhaupt vandaan), dat je je kan afvragen of Anderson niet gewoon een grap uithaalt. Gewoon. Omdat het kan. Natuurlijk gaan de personages achteraf vragen stellen over de buitenaardse verschijning, het is totaal niet serieus te nemen. De toon is daarvoor veel te frivool.
Met Asteroid City geeft Anderson je weer genoeg om naar te kijken (het is net als The French Dispatch een magische kijkdoos) en om over na te denken. Waar ik precies naar heb gekeken, ik zou het niet weten. Er wordt aangeraden om de wereld van Asteroid City twee keer te bezoeken. Dat ga ik zeker doen.
Ik ben ook te volgen via letterboxd, dé filmapp voor de filmliefhebber.
Regie: Wes Anderson. Met: Jason Schwartzman en Tom Hanks