Het was weer zover. In de trailer van The Quiet Girl wordt de ene na de andere herkauwde loftuiting geciteerd. “Potentiële klassieker”, de hoofdrolspeelester is een openbaring, deze film móét je gewoon gezien hebben, blablabla, je kent het wel. De mooie woorden die iedere recensent graag in een bespreking stopt. Ik dacht eerder “gaap” dan dat ik mij geroepen voelde om The Quiet Girl te gaan kijken. Aan de andere kant zie ik ook een uitdaging. Is dit een Joyland, die in mijn ogen wel degelijk tegenviel? Of komt het meer in de buurt van het fenomenale The Blue Caftan?

Centraal staat de in zichzelf gekeerde Cáit, een meisje dat door haar drinkende en rokende vader wordt omschreven als een “doler”, en voor de zomer bij familie wordt ondergebracht. De stille Cáit is erg op haar gemak bij haar tante en aangetrouwde oom. In tegenstelling tot de broeierige spanningen in haar eigen huis is er op hun boerderij sprake van rust en vrede.

Cáits tante is als een moeder die zich met veel liefde over haar nichtje ontfermt. Het meisje krijgt de kans om haar blik op de wereld te verruimen en bloeit langzaamaan op. Ze weet zelfs haar mopperige oom te ontdooien. Uitgerekend tussen die twee zal later nog een intieme band ontstaan.

De piepjonge Catherine Crowley, die de rol van Cáit op zich heeft genomen, is een geweldige actrice die zich moeiteloos staande houdt tussen de volwassen spelers. Ergens heb ik nog het sterke vermoeden dat de cast overwegend bestaat uit toneelspelers. Ik weet niet zo goed waarom. Misschien omdat de verstilde stijl van The Quiet Girl toneelmatig aandoet, met scènes die zo op het podium uitgevoerd kunnen worden.

In de allerlaatste tellen komen de ingehouden emoties eindelijk vrij als Cáit een woordje fluistert. Ik zat al met vochtige ogen te kijken, in dat ene moment had ik het niet meer. Geweldig ook dat regisseur Colm Bairéad uitgerekend daarna het beeld op zwart zet. Je mag helemaal zelf bepalen hoe Cáits lot verder uit zal pakken. Precies wat je mag verwachten van een volwassen drama met goed doorbloede personages.

The Quiet Girl benadert wat mij betreft het eerder genoemde The Blue Caftan. Niet alleen kwa kwaliteit, ook in toon. Menselijk, bescheiden en klein. Gespeend van grootse gebaren. Emoties worden getoond via handelingen. Een blik in de ogen, het dichtknopen van een jas of een biscuitje op tafel zijn genoeg om hele gevoelswerelden bloot te geven. En verdorie, het werkt.

Dit opgroeidrama is dan niet per se mijn genre, ik heb ademloos zitten kijken. Of The Quiet Girl echt een potentiële klassieker is zal de tijd uit moeten wijzen. Maar godallemachtig, wat kwam deze binnen.

Regie: Colm Bairéad. Met: Catherine Clinch en Carrie Crowley