Het is alweer ruim tien jaar(!) geleden dat ik samen met mijn beste vrienden de Night of Terror in Pathé Tuschinski bezocht en we toen getrakteerd werden op het smerige La Horde. Een groep agenten sluipt een flatgebouw in om hun geëxecuteerde collega te wreken. Maar de avond verloopt niet helemaal als gepland. De doden herrijzen uit hun graven en richten onherstelbare schade aan. Dan dringen de zombies het desbetreffende flatgebouw binnen en moeten de agenten en criminelen samenwerken om te overleven.
De toon van de film was bozig, met personages die zich in het schemergebied tussen goed en slecht bevonden. Regisseurs Yannick Dahan en Benjamin Rocher besteden ruim aandacht aan in het rondspattend bloed, uitgerukte organen en koppen die in worden geslagen. Expliciete gruwelbeelden die zowel toen als nu voor een flinke adrenalinekick zorgen. Hetzelfde geldt voor de personages, die op een moment wel heel erg opgaan in het zombieslachten.
Wat betreft de gruwel kan ik La Horde nog net zoveel waarderen als in 2009. Als het gaat om de inhoud heb ik mijn bedenkingen. Om dat te onderbouwen moet ik wat spoilers weggeven. Spoilers lijken iets van hun dubieuze status te verliezen, evengoed wil ik hierbij iedereen waarschuwen.
Ik geef je nog één kans om je terug te trekken. Vanaf de volgende alinea is het te laat.
Mijn euvel met La Horde ligt bij één van de personages: Aurore. Zij heeft een vurige affaire beleefd met collega Jimenez en is zwanger van hem geworden. Als de hel losbarst wil zij ten koste van alles haar ongeboren vrucht beschermen. Dat is nog logisch. Maar kennelijk is er ook sprake van stevige frictie tussen Aurore en haar andere collega’s, wat ervoor zorgt dat zij helemaal voor zichzelf kiest.
Dit resulteert in een wel erg koelbloedig, koud en zelf-gecentreerd karakter. Hoe graag ik ook wil hopen dat een zwangere vrouw deze Apocalyps overleeft, Aurore’s handelingen stoten eerder af dan dat zij empathie oproepen.
Dat gaat toch enigszins ten koste van de verder prima kwaliteiten van La Horde. Ik zie graag dat Aurore ofwel tot inkeer komt, ofwel aan stukjes wordt gereten. Een beetje zoals wat collega Ouessem overkomt in de parkeergarage, als de tsunami aan zombies hem overweldigd. Aurore’s brute lot zou kunnen resulteren in het provocerende beeld van monsters die zonder genade het kind uit haar buik zouden graven.
Maar nee. Dahan en Rocher hebben andere plannen met de ijskoude agente. Wellicht dat zij na het nihilistische einde alsnog een onontkoombaar lot staat te wachten. Het is aan de kijker om dat in te vullen. La Horde is nog steeds een lekker ranzig bloedbad, ik vind hem toch niet meer zo goed als toen ik hem voor het eerst zag.
Regie: Yannick Dahan & Benjamin Rocher. Met: Claude Perron en Eriq Ebouaney
