In de vroege jaren tachtig laat de piepjonge Sam Raimi de wereld kennismaken met The Evil Dead. Een hysterische, uitzinnige horrorfilm vol bloedfonteinen, slapstick, merkwaardige camerahoeken en geluidseffecten. De film bouwt een loyale cultaanhang op en mag zich inmiddels een volbloed klassieker noemen. Na deel één verschenen twee vervolgen, een serie en een remake. En nu is er dus een vervolg/herstart – hoe je het ook wil noemen – met Evil Dead Rise. En man, rise they do. Maar vergeleken met het origineel van Raimi is er, naar mijn idee, wel iets veranderd.
In een krakkemikkig appartementencomplex dat elk moment kan instorten vindt Danny een mysterieus boek. De kenners zullen het desbetreffende boek ogenblikkelijk herkennen als de beruchte Necronomicon, waarmee de kwaadaardige demon uit de voorgaande films op kan worden geroepen. Danny is hier uiteraard niet van op de hoogte. Hij heeft het boek net geopend als de duivelse krachten vrijkomen. Zeg maar hallo tegen de ontregeling.
Evil Dead Rise is als vanouds smerig en bloederig. Denk aan lichaamsdelen die alle kanten op buigen, heel veel gekots, ogen die uit worden gestoken en het eten van glas. (Noem mij een zieke geest, maar ik vind dat dus prachtig.) Lee Cronin gebruikt shots uit de trukendoos van Raimi, verwijst naar andere horrorfilms en overgiet alles met gothische duisternis. Het appartementencomplex is net een spookkasteel uit griezelverhalen van eeuwen geleden.
Toch heb ik het sterke idee dat Evil Dead Rise een beetje meer wil bieden dan smakelijke effecten. Daar waar The Evil Dead horror combineerde met krankzinnige humor, leunt Evil Dead Rise ietsjes meer naar drama. Zo wordt veelvuldig verwezen naar Beths zwangerschap en haar angst voor het moederschap. Ellie’s partner is hem net gesmeerd. Bridget is bezig met demonstreren tegen bedrijven die de aarde kapotmaken. De jongste, Kassie, moet haar eigen angsten overwinnen. Elk personage heeft iets van persoonlijkheid, een emotioneel anker waar de kijker zich aan kan vasthouden.
Het geeft de horror wat dramatisch gewicht en ik merk ook dat ik echt meeleef met de personages. Misschien dat Cronin zelfs een beetje genadig voor ze is en ze een goede afloop gunt? Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, het geeft wel aan dat deze film niet zomaar de zoveelste toevoeging aan de Evil Dead-serie wil zijn. Dit is horror die zowel op zintuiglijk als op emotioneel niveau werkt.
Dat gezegd hebbende kan ik niet zeggen dat het narratief perfect is. Maar Evil Dead Rise is zo’n heerlijk overdonderende horrortrip vol visuele schwung dat ik de plotgaatjes onder het bebloede tapijt schuif. Cronin heeft laten zien hoe je bovenop klassiek materiaal iets eigens kan creëren dat heel natuurlijk aansluit bij de actualiteiten. Heb je notities gemaakt, Scream VI? Dít is nou hoe je dat doet, een moderne horrorfilm maken.
Het einde suggereert dat er nog veel verhalen klaarliggen. In tegenstelling tot andere filmwerelden die uit vraatzucht steeds groter en groter worden, mag die van Evil Dead nog even blijven uitdijen.
Regie: Lee Cronin. Met: Lily Sullivan en Nell Fisher
