In het koude en besneeuwde Rimini werkt de charmante Richie Bravo als crooner voor groepjes toeristen. De vrouwen – overwegend van middelbare leeftijd – vallen als een blok voor de gigantische zanger met blonde lokken. Richie buit zijn charisma handig uit door bij te klussen als gigolo. Het levert hem een aardig extra zakcentje op. Als hij niet op het podium staat zwerft hij rond in de gokhallen. Of zuipt hij zich klem aan de bar. Je zou zijn levensstijl een parodie op het rocksterrenbestaan kunnen noemen, Richie vermaakt zich uitstekend. Het is wel een tikje vervreemdend, die zanger op deze toeristenplaats.
Alsof hij het laatste beetje hoopvolle licht biedt in het verder maar troosteloze Rimini. “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!” Reken maar dat Richie dat doet. Zijn onverwoestbare optimisme tegen het depressieve decor geeft Rimini een schurende en donker-komische sfeer.
Maar het is niet de bedoeling om alleen een dieptreurige situatie presenteren. Of om een dieptreurige situatie te presenteren waarin alleen Richie de hoofdrol speelt. Want ineens staat er een jonge vrouw voor zijn neus. Dochterlief Tessa, die hij al jaren niet meer heeft gezien. En Tessa eist geld van hem. Want Richie heeft haar jarenlang zoet gehouden met slijmerige praatjes, om er op een dag vandoor te gaan en haar en haar moeder in de steek te laten.
Vanaf dat moment begint Richies bubbel van seks, alcohol en optreden langzaamaan te imploderen. Werd de treurigheid eerst nog volop omarmd en geliefkoosd, nu krijgt het onaangename trekjes. Alsof de rondbuikige zanger noodgedwongen in de spiegel moet kijken. De conclusie is dat wat hij ziet toch niet zo heel fraai oogt.
Ik begrijp dat Tessa nodig is om de plot dramatische stuwing te geven. Als om Richie wakker te maken uit een roes. Hun dialogen beperken zich echter tot teksten als “jij hebt mij in de steek gelaten” en “laten we erover praten”. Pas richting het wat ambigue einde neemt Tessa zelf het initiatief. Wat mij betreft is Rimini de film van Richie, van de uitzichtloze situatie waarvan hij het nog het beste probeert te maken. Mijn inziens voegt Tessa niet zo heel erg veel toe aan de film.
Rimini doet nog het meest denken aan een roman van Charles Bukowski, Bret Easton Ellis of Herman Brusselmans. Het gaat over een man die helemaal zijn eigen gang gaat, zonder zich van iemand iets aan te trekken. Hoe hopeloos het leven in het geïsoleerde Rimini ook lijkt, Richie is hier helemaal op zijn plek. Je zou bijna zelf naar deze plek toe willen gaan, puur en alleen om die charismatische zanger de hand te schudden.
Rimini is een bijzondere film over een bijzondere kerel met een bijzondere levensstijl. Niet iedereen zal dit aparte verhaal waarderen, ik vond het prachtig. En Richie als verlopen zanger is voldoende om het verhaal te dragen. Ook zonder Tessa (had daar anders een schuldeiser van gemaakt) zou Rimini hebben geprikkeld.
Regie: Ulrich Seidl. Met: Michael Thomas en Tessa Göttlicher
