Het lijkt erop dat Kristine Thorp bezig is met een bescheiden carrière-opmars. In 2021 schitterde zij in het onweerstaanbare Ninjababy. Dit jaar speelt zij in Sick of Myself de naar aandacht hongerende Signe. Terwijl haar vriend Thomas zijn doorbraak beleeft in het artistieke milieu, staat zij jaloers vanaf de zijkant toe te kijken. Als Signe iemand redt van een hondenbeet en daarbij zelf onder het bloed komt te zitten, gaan alle ogen plots haar kant op. En dan rijpt er een plannetje. Als Signe de aandacht kan forceren door verwondingen voor te wenden…

Waarom dan ook niet? Helaas kan zij niet zo snel een happige hond vinden. Doen alsof zij getroffen wordt door een notenallergie heeft ook maar kort effect. Signe zal een stap verder moeten gaan. Via een dealer koopt zij Russische medicatie die berucht staat om het veroorzaken van een pittige huidziekte. Signe verorbert twee potjes voordat het effect optreedt. En dan gaat het van kwaad tot erger.

Begint Sick of Myself als een satirische, donkere komedie over de narcistische maatschappij waarin iedereen het middelpunt van zijn of haar eigen universum vormt, langzaamaan verandert het in een horrorachtig drama over een jonge vrouw die uit egocentrische redenen haar lichaam kapotmaakt.

Sick of Myself voelt, zeker in het begin, als een grap die net te lang uit wordt gemolken. Maar door de situatie steeds verder te escaleren gaat deze donkere komedie ook lekker onder de huid zitten. En Signe is zeker geen personage dat onze sympathie verdient, dit soort mensen bestaat echt. Dat maakt de verwikkelingen ook zo ontzettend treurig. Een selfie maken terwijl je doodziek in het ziekenhuis ligt? Idioot. Maar het gebeurt wel.

De kracht van Sick of Myself ligt voor een deel in zijn onderkoelde toon. De grappen worden zo uit de mouw geschud, even tussen de dialogen door uitgestrooid. Soms gaat het om pijnlijke momenten tussen Signe en Thomas en zie je de bijpersonages beschaamd wegkijken. Dat alleen al is genoeg voor een brede grijns. Als je dit soort weerbarstige humor kan waarderen, uiteraard.

Het is alleen jammer dat wij verder niet zo heel veel te weten komen over Signe. Is zij nou echt zo narcistisch? Spelen er nog andere zaken mee? Gelukkig weet Thorp wel raad met met dit extreme personage en brouwt zij een wonderbaarlijke cocktail van nonchalance en emotionele manipulatie, afgemaakt met een druppeltje meisjesachtige naïviteit. De nasmaak bezit zowaar een vleugje ontroering.

Hoe makkelijk het ook is om Signe uit te lachen met haar doorgeslagen aandachtshonger, dankzij Thorp behoudt Signe nog een béétje menselijkheid.

Regie: Kristoffer Borgli. Met: Kristine Kujath Thorp en Erik Saether