Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik vond The Super Mario Bros. Movie een genot om naar te kijken. Ja, het verhaaltje is zo dun dat je erdoorheen kan kijken en bestaat eerder uit een opeenstapeling van verwijzingen naar het superpopulaire spelletje dan dat er echt iets in gebeurt. Om nog maar te zwijgen van de eendimensionale personages. En toch heb ik gesmuld van elke minuut. Nostalgie? Niet echt. In tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten ben ik niet zo’n fanatieke speler. Ik kan mijzelf ook echt geen volger van Mario noemen.
Het is dankzij Bowser dat ik The Super Mario Bros. Movie zo’n heerlijke wegkijkfilm vind. Inderdaad, ik heb het over Mario’s antagonist. De vuurspuwende reuzenschildpad met hoorns op zijn kop en schild. De ultieme griezel die steeds weer prinses Peaches ontvoert en Mario het leven zo zuur mogelijk maakt. Uitgerekend hij was verantwoordelijk voor het kijkplezier. Om dit toe te lichten volgen er wellicht spoilers. Opgepast dus!
Bowser is verliefd. Op Peaches. Jawel, de scenarist en drie regisseurs zijn die kant opgegaan. Het is ook de reden waarom hij in het begin de superster steelt van de penguins. Hij hoopt zo Peaches aan zich te binden. Bowser is zo dolverliefd dat hij graag met haar in het huwelijk treedt. De liefde maakt hem zo hoteldebotel dat hij vanachter de piano liefdesliedjes jammert en het aanzoek oefent.
Het is zo volstrekt idioot en heerlijk tenenkrommend fout. Ik vind het prachtig. Kan mij het belegen verhaaltje tussen Mario en Luigi wat schelen? Twee broers die elkaar weer moeten terugvinden in de Nintendo-versie van Alice in Wonderland. Ja ja. Boeiend. Geef mij dan die sadistische reuzenschildpad die met een prinses wil trouwen. Dat is toch veel geweldiger?
Een krankzinnig liefdesverhaal is natuurlijk niet genoeg. The Super Mario Bros. Movie heeft nog meer schurende humor nodig. En ja hoor, die komt er ook. Bowser houdt zijn gevangenen opgesloten in kooien. Luma, een ster, zit daar ook tussen. Luma is de wanhoop voorbij. Ver voorbij. Luma kan alleen nog glimlachen en fluisteren dat de dood de enige ontsnapping is. “Oh sweet merciful death!” kreunt hij als de verlossing naderbij komt. En wat te denken van “In an insane world, the sane are called insane”. Godallemachtig, alsof de schrijvers zelf een existentiële crisis ervoeren.
Voor alle duidelijkheid, er zaten ook kinderen in de zaal. Dus… welk genie dacht dat dit soort ongein wel door de beugel kon? En wat heeft een verliefde Bowser überhaupt te maken met de spelletjes…? Ik heb geen idee. Maar ik ben wel erg blij dat deze keuzes gemaakt zijn. The Super Mario Bros. Movie is het equivalent van schitterende onzin.
Regie: Aaron Horvath & Michael Jelenic & Pierre Leduc. Met: Chris Pratt en Jack Black
