Voor een paar glorieuze minuten dacht ik, “eindelijk, met Scream VI is de formule omgegooid!” Het eerste slachtoffer van Ghostface is ditmaal een docent Filmwetenschappen (leuke cameo van Samara Weaving) die het opneemt voor slashers. Ze noemt dit genre zelfs artistiek verantwoord. Uiteraard wordt ze even later in een donker steegje gelokt en overhoop gestoken. Als je zelf het genre zo goed doorhebt, waarom laat je je dan zo makkelijk in de val lopen? Ze ligt daar dus als een afgeslacht beest in de steeg. Tot zover de traditionele opbouw. Maar zie wat er dan gebeurt: Ghostface doet zijn masker af.
Nu wordt het interessant! Vertelt Scream VI het verhaal door de ogen van de moordenaar? Krijgen we nu een donkere horrorfilm gepresenteerd over een doorgedraaide, van de maatschappij losgeweekte eenling die besluit om het beruchte masker op te zetten? Is hij op zoek naar roem? Is dit een psychopaat die laag voor laag af wordt gepeld? Gaat Scream VI zich wagen aan psychologische diepgang?
Nee. Natuurlijk niet.
Scream VI doet wat de eerste vijf delen ook al deden. Dat er prachtige ideeën voor het oprapen liggen maakt helemaal niets uit. Liever gaat de aandacht naar een plottwist die wanhopig de verbinding zoekt met deel vijf. De schrijvers buigen het script in zoveel bochten dat zelfs Saw de wenkbrauwen op zou trekken. “Dudes…” hoor ik Jigsaw hoofdschuddend mompelen.
Is Scream VI dan echt zo slecht? Kan er werkelijk niets positiefs over worden gezegd? Ook niet een klein beetje? Och, er zijn wel wat pluspuntjes. De moordscènes zijn lekker smerig en over de top. De band tussen de personages zorgt zowaar voor kleine scheutjes ontroering. Jenny Ortega en Melissa Barrera doen het niet onaardig als de zogenaamde nieuwe toortsdragers.
Het is lang niet genoeg om Scream VI te redden van de ondergang. De franchise denkt nog steeds dat het de slimste leerling van de klas is. Maar wie is nog geïnteresseerd in de hoogdravende praatjes? Ik in elk geval niet. En dat heeft Scream VI niet door. Integendeel. Nog steeds verwijzen de personages volop naar de regels van de horrorfilm, die ook in dit deel zijn aangepast. Nu kan iedereen aan het mes worden geregen. Dan denk ik “joh, had dat eerder bedacht…”.
Het irriteert mij ook dat Scream VI de serie behandelt als een superbelangrijk stukje filmgeschiedenis. Het toppunt is de prominente aandacht voor een verzamelkamer die vol staat met memorabilia uit de eerdere films. Ja, deel één is klassiek. Maar elk vervolg liet de serie steeds weer een beetje doodbloeden. Dan is het altaar beschamende zelfverheerlijking, als je het mij vraagt.
Oh, en omdat Scream VI kennelijk evengoed de behoefte heeft om met iets “nieuws” te komen, draait deze film ook in 3D. Zo komen de bloedspetters nog dichterbij. Zoiets. Godallemachtig.
Regie: Matt Bettinelli-Olpin & Tyler Gillett. Met: Melissa Barrera en Jenna Ortega
