Scream V is een “requel”. Wat dat is, vraag je? Het is niet exact een voortzetting (ofwel “sequel”), maar ook geen herstart (ofwel “remake”). Het zit tussen die twee termen in en probeert om zowel de harde kern als nieuw gearriveerd publiek te behagen. Een “requel” wil oud en nieuw met elkaar verenigen en gooit klassiek en modern in dezelfde bak. Aan de ene kant wordt het verhaal vervolgd, aan de andere kant wordt het opnieuw gestart. Het is eigenlijk fanfictie, een versie die in elkaar is gezet door liefhebbers van de franchise. Dit klinkt akelig bedacht. Geforceerd.

Een marketingtruc om te incasseren op een sleets geraakt idee. Toch is dit wat Scream V voorstelt. Er wordt een monoloog besteed aan bovenstaande uitleg zodat het publiek precies weet waar het aan toe is. “Legacy characters” voor de loyale aanhang en nieuwe personages voor vers bloed. De frachise kan niet opnieuw worden opgestart maar krijgt evengoed een flinke opfrisbeurt.

Is Scream V ook op die manier gepitcht door de schrijvers en regisseurs? Hebben zij in het kantoor van hun geldschieters daadwerkelijk het concept van de “requel” gepresenteerd? En dat werd gewoon geaccepteerd, zonder dat er eerst wat kritische vragen werden gesteld? Ik kan het mij bijna niet voorstellen. Maar de film is er toch echt gekomen.

“Requel” is eigenlijk niets meer dan een slechte vermomming. Het geeft Scream V het excuus om commentaar te leveren op de ultra commerciële houding van Hollywood. Hoe filmseries eindeloos herbruikt worden en liefhebbers meer zeggenschap opeisen over creatieve beslissingen. Met andere woorden, precies hetzelfde commentaar wat de vorige Scream-films ook al gaven.

Het allerergste is dat er zeker een nieuwe invalshoek in Scream V zit verwerkt. Eentje die de serie echt interessant kan maken. Door de onbeholpen en klungelige verknoping met het vertrouwde patroon (Ghostface duikt op, steekt wat mensen neer, er wordt flink over geouwehoerd, de moordenaar wordt onthult…) komt dit idee nooit van de grond. Men is veel te druk met nostalgische onzin om zich te bekommeren om de échte horror.

In plaats van te broeden op onzinnige woorden om je film mee neer te zetten zou ik zeggen, hou op met het oeverloze gelul óver horrorfilms en máák eens een horrorfilm. Ik heb het dan niet over de moorden (die er trouwens wel lekker gruwelijk uitzien) maar het verhaal. Scream V had een andere, betere film kunnen zijn. Kan mij die “requel” schelen. Had het script fatsoenlijk uitgewerkt.

Ik ben trouwens niet de enige die dit vijfde deel waardeloos vind. Tijdens de “requel”-monoloog staart Dewey even voor zich uit en mompelt dat hij spijt heeft van zijn terugkeer. Zelfs de personages hebben er geen trek meer in. Ik kan mij dat heel goed voorstellen.

En als je zonodig een nieuw begrip voor Scream V wil bedenken, wees dan tenminste eerlijk. Noem het een “more-cash”. Dat benadert veel beter wat deze bloedeloze rotzooi echt voorstelt.

Regie: Matt Bettinelli-Olpin & Tyler Gillett. Met: Neve Campbell en Melissa Barrera