Na Scream 3 in 2000 leek de franchise een zachte dood te zijn gestorven. De beruchte Ghostface had een permanente plek in de populaire cultuur opgeëist, verder bleef het stil rondom de filmreeks. Totdat Wes Craven en Kevin Williamson besloten dat het tijd werd voor deel vier. En hoe opent dit deel? Met stukjes uit de fictieve horrorserie Stab. Je weet wel. De films die geïnspireerd waren op de moorden uit de voorgaande delen uit de Scream-reeks. Is dit nou commentaar op Scream? Ik heb namelijk het gevoel dat Craven en Williamson hun eigen creatie uitlachen.
Gelukkig duurt de doodvermoeiende “introductie” niet zo heel lang en keert oudgediende Sidney weer terug naar haar geboortedorp. En wie keert er ook weer terug? Inderdaad. Sidneys grote demon, de grootste plaaggeest in haar leven. Ghostface is weer bezig om slachtoffers in stukjes te hakken. De ellende begint weer van voor af aan.
Hier doel ik trouwens niet alleen op de ellende die Sidney overkomt. Ik heb het dan vooral over de saaie en voorspelbare geworden formule die in deel één nog lekker scherp smaakte. Geouwehoer over horrorfilms, commentaar op de film zelf, personages die hardop uitspreken wat er allemaal gebeurt en hoe absurd het eigenlijk is. Intussen vraag ik mij af wanneer de film zelf nou eigenlijk eens begint.
In Scream IV is het tijd om de remakes eens van kritiek te voorzien. Hollywood lijdt sterk aan ideeën-armoede. Om de geldstroom continue op gang te houden worden dan maar haastige remakes in elkaar gedraaid en de markt opgegooid. Ja. Een beetje zoals nu? Met Scream IV? Het is geen remake, je zou het bijna gaan denken. Vervang de bijpersonages met de ubers uit deel één. Hoeveel verschil is er dan nog…?
Eigenlijk is het te zot voor worden. Hoe een concept van jaren geleden zo opzichtig gerecycled wordt, om er vervolgens schaamteloos commentaar op te geven. Het is niets meer dan een makkelijke invuloefening. Lui, ongeïnspireerd en totaal niet meer spannend. Of grappig.
Maar, en dat moet ik Scream IV wel weer nageven, Williamson is er nu wel in geslaagd een verrassende onthulling te bedenken. Ik weet zeker dat de helft van het publiek al lang zal doorhebben wie dit keer het masker op heeft gezet, dat vind ik niet zo belangrijk. Het klopt tenminste. Ik ga niet beweren dat dit een meesterzet is en Scream IV ineens getuigt van psychologische diepgang, het is een hele stap vooruit ten opzichte van Scream 3.
De reanimatie van Scream levert een halfslachtige slasher op die inmiddels zichzelf parodieert. De fragmenten uit Stab zouden helemaal niet misstaan in bijvoorbeeld een Scary Movie. Van een klassieke horrorfilm die de carrières van jong talent lanceerde naar gekopieerd formulewerk. Treurig.
Regie: Wes Craven. Met: Neve Campbell en Courtney Cox
