Als ik het goed heb begrepen wilde scenarist Kevin Williamson van Scream 2 een oprechte voortzetting van het verhaal maken. Geen simpele geldgrabberij dus. Een heuse exploratie van wat er verder met de personages gebeurt. Weet je bijvoorbeeld nog dat in Scream Cotton Weary zijn straf afwachtte? Sidney had hem beschuldigd van de verkrachting en moord op haar moeder. In dit deel krijgt hij de ruimte om zijn zegje te doen. Het creëert de hoop dat Scream 2 even wat meer stilstaat bij zijn personages. Misschien zelfs aandacht besteedt aan emotionele diepte.

Dat ik niet het gevoel heb dat iedereen een rondwandelende filmbijbel is. Dat de dialogen meer bieden dan verwijzingen naar andere horrorfilms. En wie weet staan ons nog echte verrassingen te wachten op het einde, dat als dat witte masker weg wordt gerukt er een onverwachte dader is ontmaskerd.

Helaas biedt Scream 2 vooral het gevoel van déja vu. Ik zie eerder een herhaling van zetten dan een echte continuering van het verhaal. Weer worden de regels van het horrorgenre bediscussieerd, met in dit geval specifiek de wetten van het vervolg. Was het eindeloos analyseren van de horrorfilm in deel één nog lekker verfrissend, nu begint het op de zenuwen te werken.

Is dit nou echt een oprechte poging tot een sterk vervolg? Ik zie echt eerder een slaafse herhaling van de formule uit deel één. Leuk dat bijvoorbeeld filmnerd Randy de sullige agent Dewey bij kan praten over potentiële daders. Maar ik heb liever dat Ghostface om zich heen zwaait met het mes, dan dat er hele dialogen besteed worden aan wie dat masker op heeft gezet.

De matige kwaliteit van Scream 2 is zo verschrikkelijk jammer omdat de opening zo hoopvol is. De moorden uit het eerste deel zijn uitvoerig door journaliste Gale Weathers uitvoerig beschreven in haar succesvolle boek en nu verfilmd onder de titel Stab. Hierin wordt de eerste scène uit Scream nagespeeld, maar dan met andere acteurs, om zo de indruk te wekken dat het allemaal heel erg authentiek is.

Tijdens de première van Stab duikt de moordenaar met het legendarische masker zelf op en steekt één van de bioscoopbezoekers neer. Omdat iedereen denkt dat het doodbloedende slachtoffer onderdeel uitmaakt van de première wordt er niet ingegrepen. Tot het te laat is.

De grap is dat deze zogenaamde film geregisseerd is door Robert Rodriguez. Toen Scream nog een regisseur nodig had stond Rodriguez op het wensenlijstje van de producers, Williamson zelf vond hem geen goede match. De Mexicaan zou van Scream eerder een komedie dan een horrorfilm maken, aldus de scenarist. Dat zegt wat mij betreft vooral iets over Williamsons filmkennis, maar dat terzijde.

Als Scream 2 de geslaagde combinatie van absurde humor en scherpe horror uit de eerste scènes door had getrokken, was het inderdaad een waardige opvolger geweest. Nu geloof ik weinig van Williamsons oprechte intenties.

Regie: Wes Craven. Met: Neve Campbell en Courtney Cox