Sophie kijkt terug op een vakantie van jaren geleden, die ze samen met haar vader Calum in Turkije spendeerde. Het was een moment om de zorgen te vergeten, plezier te beleven. Sophie neemt de speciale momenten op met een videocamera, haar vader staat van een afstandje glimlachend toe te kijken. Buiten het oog van de camera deelt zij ook haar eerste kus, maakt kennis met een groepje tieners en probeert haar vader over te halen om Losing My Religion te zingen tijdens karaoke.

Aftersun gaat over de eerste voorzichtige stappen naar volwassenheid, de band tussen vader en dochter en hoe een klein meisje toen naar haar vader keek. Heel spannend is het niet. Eigenlijk is Aftersun, zo op het eerste gezicht, best gewoontjes.

Toch blijf ik kijken. Want Charlotte Wells, die zich voor haar debuut baseerde op eigen jeugdherinneringen, heeft wel degelijk een lichte onrust in de film verwerkt. Wat precies wordt nooit gespecificeerd, al geeft Wells summiere hints over wat er op de achtergrond speelt. Of beter gezegd, in Calums hoofd.

Zo verzucht hij tijdens een boottochtje dat hij de veertig niet zal halen. Zie ook de scène waarin Sophie, in alle onschuld, vraagt of haar vader weleens last heeft van “zware botten”, een soort gevoel van moedeloosheid. Je ziet dat hij dit gevoel herkent, hij weigert erop in te gaan.

Het is niet lastig te raden wat Calums probleem is, Wells zorgt dat dat ene woordje geen één keer wordt genoemd. Alsof Aftersun, net als Calum, zich daar nu niet mee bezig wil houden. Dit is vakantie, verdorie. Geen tijd om te verzuipen in het moeras van neerslachtigheid. Calum wil de beste tijd met zijn dochter beleven en zich niet verliezen in donkere emoties.  

Calums duivels trekken zich daar niets van aan. Ineens kan hij in de donkerte van de hotelkamer in huilen uitbarsten. Of ligt hij voor pampus op bed. De aanhoudende spanning keert ook terug in de dreigende muziek. Calums mentale gezondheid blijft wankel en kan elk moment in elkaar zakken.

Ik vind het prachtig hoe de subtiele dreiging van Aftersun blijft gloeien als een zomerhitte, zonder dat het te veel op de voorgrond treedt. Het is genoeg om de huid licht te verbranden, een gevoel van prikkelend onbehagen op te roepen. Ik blijf kijken en hoop dat deze vakantie goed afloopt. Dat de band tussen Sophie en Calum goed blijft. Maar als Sophie later de filmpjes terugkijkt zullen de herinneringen toch een andere kleur krijgen.

De muggenzifter in mij had een klein beetje meer duiding prettig gevonden, dat zou de zorgvuldig opgebouwde sfeer van duisternis en licht uit balans hebben gebracht. Aftersun is het verhaal van een zorgeloos bedoelde vakantie waarin dat ene woordje geraffineerd de hoofdrol opeist.

Regie: Charlotte Wells. Met: Paul Mescal en Frankie Corio