Soms moet je als acteur je eigen kansen creëren. Zoals bijvoorbeeld Robert Duvall in 1997 deed met The Apostle. Nadat hij jarenlang studio’s vroeg om dit passieproject te steunen, ging hij dan zelf maar aan de slag met de productie en regie. Uiteraard stond hij ook voor de camera. Hij is de populaire prediker Sonny, een man bezeten van God en Jezus. Als hij spreekt laait het geloofsvuur in hem op en roepen zijn volgelingen met hem mee. Sonny worstelt ook met een drankprobleem en losse handjes. Als hij achter de ontrouw van zijn vrouw komt slaat hij haar minnaar hardhandig neer.
Sonny vlucht en laat zich leiden door de wil van Jezus. Waar moet hij naartoe? Wat is zijn doel? De zwerftocht brengt hem naar een dorp waar hij opnieuw als prediker aan het werk gaat. De dorpelingen vallen als een blok voor zijn intense preken en energieke persoonlijkheid. Dit is een man die voor de geloofsgemeenschap staat.
Duvall heeft best goed werk afgeleverd met het acteren, de regie en sfeer. The Apostle gaat net zo rustig vooruit als dat Sonny kalmpjes wacht op een teken van de Heer. Een lekker ingehouden, loom verteltempo. Waar ik wel jeuk van krijg is dat gepreek. Sowieso van het religieuze gewauwel. Jezus is de beste, voel zijn liefde, de Heer zal je de weg leiden, enzovoort, enzoverder. Rijkt het vocabulaire van de personages nog verder dan alleen de inhoud van de Bijbel?
Ik weet dat religie het centrale thema is van The Apostle. Maar ik snak echt naar meer dan alleen de verering van God en Jezus. Een beetje meer drama. Spanning. Gevaar. Duvall is zo druk bezig met het personage en de wereld waarin hij leeft, dat hij vergeet om een boeiend verhaal te vertellen.
Als er dan iets van wrijving dreigt te ontstaan, dat het navelstaren wordt gestaakt en Sonny’s voortsukkelende bestaan onderbroken, blaast Duvall de lont meteen uit. Belangrijker is dat Sonny de kerkgangers bereikt met zijn charisma. Het verhaaltje over Sonny’s eigen zondes en zijn zoektocht naar verlossing is zo dun dat je je afvraagt waarom Duvall dat überhaupt in het script verwerkt heeft.
Ik denk dan, waarom liet hij zijn hoofdpersonage niet gewoon in het dorp verschijnen en de Kerk opknappen, zonder er van alles bij te halen wat toch nauwelijks aan bod komt? Dat had Sonny iets mythisch gegeven, een geloofsfiguur omgeven door raadsels. Wie is hij? Een religieuze fanatiekeling? Een Messias? Die geheimzinnigheid past perfect bij de sfeer van The Apostle.
Misschien dat The Apostle gewoon een ver weg van mijn bed show is. Maar na ruim twee uur van The Apostle heb ik mijn buik vol van God en Jezus. En dan te bedenken dat Duvall zo lang met het script heeft lopen leuren.
Regie: Robert Duvall. Met: Robert Duvall en John Beasley
