Kenden we hem nog, Brendan Fraser? De actieheld uit The Mummy, of het cartooneske personage uit George of the Jungle? Ik weet nog precies het moment waarop ik dacht, “volgens mij gaat het niet helemaal goed met zijn carrière”: Furry Vengeance. Een komedie die vrijwel meteen in IMDB’s illustere lijst van slechtste films ooit terechtkwam. En daarna, nou ja, hoorde ik niet meer zoveel over hem. Net zoals ik over meer acteurs op den duur niets meer hoor. Totdat hij ineens een comeback maakte met The Whale.
Er is inmiddels al genoeg geschreven over het dikmaakpak en de obstakels die Fraser in zijn persoonlijke leven moest overwinnen, dus laat ik gewoon direct naar de film zelf gaan. Fraser is als docent Charlie aan huis gebonden en geeft les via zijn laptop. Hij zorgt ervoor dat zijn camera nooit aanstaat, want dan kunnen de leerlingen zien hoe hij er echt uitziet. Een obese man, overgeleverd aan zijn destructieve en onbevredigende vraatzucht.
Charlie leeft op een dieet van pizza, chocolade, kip en broodjes worst die hij zonder kauwen doorslikt. Verzorgster Liz kan hem niet meer redden. Charlie is ook niet meer te redden. Alleen als hij naar het ziekenhuis gaat. Maar dat weigert hij. Liever neemt hij opnieuw contact op met zijn opstandige puberdochter Ellie. Een hyperactief meisje met een zwartgallig gevoel voor humor en de neiging om alles en iedereen de vernieling in te helpen.
Vanaf het moment dat regisseur Darren Aronofsky zijn volgevreten personage voor het eerst in beeld brengt hap ik naar adem. Niet omdat Charlie er – mijn welgemeende excuses voor de woordkeuze – monsterlijk uitziet. Eerder omdat ik denk, hoe kan dit? Hoe kan iemand zich zo laten gaan? Het eerste waar ik aan denk is dat Charlie niet meer verder wil. Dat blijkt ook uit zijn tragische levensverhaal, dat in stukjes en beetjes naar buiten komt.
Aronofsky heeft er alles aan gedaan om van het huis een onbestendige plek te maken. Het is vol schaduwen, overal liggen etensresten en de muziek doet denken aan de onrust uit Pi en Requiem for a Dream. Net als Charlie zit het publiek opgesloten in een woning dat doordrongen is van een gebroken leven.
Maar toch blijft Charlie ondanks alles optimistisch. Zelfs wanneer zijn organen er hijgend en puffend mee ophouden omdat ze te hard moeten werken weigert hij zich over te geven aan cynisme. Eigenlijk wil hij nog maar één ding: weten dat het goedkomt met Ellie. Dat zij inziet hoe geweldig zij is.
Die houding kan je te zoet vinden, voor mij werkt het. Sterker nog, in de donkere en uitzichtloze wereld van Aronofsky, is dit soort positiviteit een verademing. En Fraser kan dat ook verbeelden. Diep weggedoken in het pak blijft zijn jongensachtigheid en vriendelijkheid recht overeind. Ik heb geen idee wat een andere acteur van de rol zou hebben gemaakt, Fraser zet Charlie neer als sympathieke man wiens goedheid dwars door het vet schijnt.
Graag wil ik nog één ding vermelden. The Whale wordt beschouwd als de grote terugkeer van Fraser, het is net zo goed de “renaissance” van Aronofsky. Zijn laatste film dateert uit 2017 en het is niet of die nou unaniem jubelend ontvangen werd. Met The Whale heeft ook Aronosfky bewezen nog altijd te bestaan en goede films te kunnen maken.
Regie: Darren Aronofsky. Met: Brendan Fraser en Sadie Sink.
