Er staat een waterkoeler op kantoor. Cadeautje van management. Omdat wij zo hard werken. Het is gevuld met topkwaliteit water. “De perfecte dorstlesser”, aldus de slogan die met cursieve letters op de waterkoeler geschreven staat.

Zou erover zijn vergaderd? Dat management om tafel ging zitten voor een brainstorm en dat alle opties op een wallboard werden geschreven? Hoe konden ze hun medewerkers nou zo goed mogelijk belonen voor hun inzet van de afgelopen tijd… Na heel veel suggesties riep iemand “een waterkoeler!” en klonk er luid applaus. Een waterkoeler. Natuurlijk! Geweldig, toch? Zo simpel en toch zo effectief. En zo geschiedde.

Mijn collega’s vullen opzichtig kartonnen bekertjes met water uit de kraan. Of de koffiemachine. Want ook daaruit kan water worden geschonken. Ze doen er lacherig over, maken foto’s van de waterkoeler en delen die foto’s met vrienden en familie. Iemand plaatst de foto op Instagram en ontvangt binnen vijf minuten honderden likes en sarcastische opmerkingen. Ik zou graag mee willen lachen, maar ja. Ik drink sowieso geen water op kantoor. Alleen koffie. Dus voor mij heeft de waterkoeler überhaupt geen nut.

Een dag later is de waterkoeler weggehaald. Geen idee waarom. Misschien dat management het toch niet zo’n handig cadeautje vond.