Ik was nog een jaar of dertien toen ik dacht dat Blood Work de ultieme thriller voorstelde. Snel, bloedstollend, met een bevredigende ontknoping waarin het goede overwint. Met die film in het achterhoofd keek ik naar The Pledge, die mij was aangeraden door mijn vader. Maar daar waar Blood Work mijn aandacht moeiteloos vasthield, liet The Pledge mij verbouwereerd achter. Wat stelde dit allemaal nou voor? Liep de film echt zo af? Ik begreep achteraf dat het slot “ironisch” was bedoeld, dat The Pledge een karakterstudie is die onderzoekt tot in hoeverre een obsessie iemand kan breken.
Alles leuk en aardig, het nam de teleurstelling niet weg. Toch is hij in mijn achterhoofd rond blijven zeuren. En nu hij te zien is op Netflix wilde ik hem evengoed nog een kans geven.
Gebaseerd op het boek van Friedrich Dürrenmatt gaat The Pledge over agent Jerry Black. Hij is een paar uur van zijn pensioen verwijdert als het lijkje van een jong meisje wordt gevonden. Ze is verkracht en daarna levenloos achtergelaten in de sneeuw. Jerry zweert de ouders dat de dader gepakt zal worden.
Het is een belofte waarin hij zich stevig vastbijt, tot zijn collega’s hem duidelijk maken dat hij als gepensioneerde de zaak moet laten rusten. Grommend laat Jerry het politiebureau achter zich, neemt een pompstation over en slijt zijn dagen met vissen.
Maar heeft hij het politiewerk wel echt achter zich gelaten? Of is hij iets van plan? Het is wel heel toevallig dat hij intiem wordt met een vrouw wiens dochter perfect bij het slachtofferprofiel. Het meisje zou wel eens het volgende doelwit kunnen worden. Pas in de laatste scène maakt regisseur Sean Penn duidelijk dat Jerry de zaak nooit liet rusten. Hij bereidde juist een verstrekkend plan voor om de dader te grijpen.
Wat ik nu vooral voel is hoe The Pledge alle tijd neemt om de effecten van een kindermoord te tonen. Daar waar een andere thriller zich zou concentreren op de oplossing van de zaak, neemt The Pledge ons mee in de emotionele werkelijkheid die na de moord ontstaat. De ouders storten in. De lokale politie weet niet hoe met de gruweldaad om te gaan. Het vriendinnetje van het vermoordde meisje vertelt gelaten dat zij naast elkaar in de klas zaten. Penn zorgt ervoor dat dat de kijker de pijn, rouw en verwarring kan voelen.
Waar ik dan weer niet van ben overtuigd is hoe Jerry’s belofte hem van binnenuit wegvreet, hem aanzet tot een daad die wel erg ver gaat. Hoezo is hij zo gedreven? Heeft hij eerder zo’n sterke behoefte gevoeld om tot het gaatje te gaan? Wat is de reden dat uitgerekend deze zaak hem tot waanzin drijft? Want waanzinnig, dat wordt hij.
Ik vind het alleen zo jammer dat ik mij niet zo goed in die waanzin kan verplaatsen. Het eindbeeld, waarin Jerry gebroken voor zich uit mompelt, sluit stilistisch goed aan bij de rest van de film. Maar ik voel hem nog steeds niet.
Toch bevalt The Pledge beter dan twintig jaar geleden (het duurde even, maar dan heb je wel wat) en werd ik zeker getroffen door de eerste helft. Hij is niet perfect, maar wel sfeervoller en dieper dan Blood Work.
Regie: Sean Penn. Met: Jack Nicholson en Robin Wright
